ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΓΡΑΜΜΑ

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

   ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΙΣΙΔΙΑΣ

ΕΞΑΡΧΙΑ ΣΙΔΗΣ ΚΑΙ ΑΤΤΑΛΕΙΑΣ

          Προς τον Ιερόν Κλήρον

           και το χριστεπώνυμον  πλήρωμα της καθ' ημάς Ιεράς Μητροπόλεως.

Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές εν Κυρίω,

O Απόστολος Παύλος προτρέπει τους Επισκόπους: "Να προσέχετε τον εαυτόν σας και όλο το ποίμνιο, στο οποίο το Πνεύμα το Άγιο σας έθεσε Επισκόπους για να ποιμαίνετε την Εκκλησία του Κυρίου και Θεού, που την έκανε δική Του με το Αἷμα Του" (Πράξ. 20,28). Και ο Κύριος είπε: "Ο  καλός ποιμένας θυσιάζει τη ζωή του για χάρη των προβάτων" (Ιωάν.10,11).  Προσπαθώντας  να ανταποκριθώ στα καθήκοντά μου ως Επίσκοπός σας και πνευματικός  πατέρας σας, έχω υποχρέωση, εκτός των άλλων, να επαγρυπνώ για την ενότητα του ποιμνίου, που μου εμπιστεύτηκε η Κεφαλή της Εκκλησίας μας, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός διά της Μητρός Εκκλησίας, καθώς και για την εν ειρήνη πνευματική προαγωγή του.

          Επειδή μερικοί από σας από άγνοια της εκκλησιαστικής τάξεως, έχουν θορυβηθεί και δερωτώνται άν οι πρόσφατες αποφάσεις του Πατριαρχείου Μόσχας ισχύουν και γι αυτούς,  που διαβιούν στα όρια της Ατταλείας, και αποτελούν  ποίμνιον της Ι. Μητροπόλεως Πισιδίας-Εξαρχίας Ατταλείας, υπαγομένης εκκλησιαστικώς στο Οικουμενικόν Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως, απευθύνω προς όλους το εγκύκλιον αυτό Γράμμα.

          Όλοι οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε "εἰς Μίαν, ̔Αγίαν, Καθολικήν, καί  ̓Αποστολικήν  ̓Εκκλησίαν". Η  Μία Εκκλησία περιλαμβάνει μέλη από όλα τα έθνη, χωρίς διακρίσεις. Ο Απόστολος Παύλος γράφει ότι μέσα στην Εκκλησία  του Χριστού δεν υπάρχουν φυλετικές διαφορές: "οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην...πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ" (Γαλ.3,28).

         Αυτή η Μία Ἐκκλησία (και εννοούμε την Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία τηρεί αναλλοίωτη την δογματική και ηθική διδασκαλία του Χριστού και των Αποστόλων μέχρι σήμερα) έχει επεκταθεί  σε όλες τις ηπείρους της γής, κατά την εντολήν του Κυρίου: "Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά έθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος..". Από τους Αποστολικούς χρόνους οι βαπτισμένοι χριστιανοί σε κάθε τόπο συγκροτούσαν την τοπική τους Εκκλησία. Για τη διαποίμανση τών πιστών, την τέλεση τών Ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας (θεία Ευχαριστία κλπ.) και για την εξασφάλιση  της ενότητας της τοπικής Εκκλησίας σε κάθε πόλη οι Απόστολοι χειροτονούσαν και τοποθετούσαν έναν Επίσκοπο. Ο Επίσκοπος αυτός έπαιρνε το προσωνύμιο της  πόλης εκείνης  π.χ. Λίνος Επίσκοπος Ρώμης,  Ιάκωβος, Επίσκοπος  Ιεροσολύμων, Ιγνάτιος  Επίσκοπος  Αντιοχείας, Μάρκος Επίσκοπος Αλεξανδρείας κ.ο.κ. Επίσης η κάθε τοπική Εκκλησία έπαιρνε το όνομα της πόλεως, όχι του έθνους στο οποίο ανήκε. Γι αυτό ο Απόστολος Παύλος στέλνει τις Επιστολές του σε Εκκλησίες που είχε ιδρύσει και τις αποκαλεί με το  όνομα της πόλης, π.χ. "Τῇ́ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ τῇ οὔσῃ ἐν Κορίνθῳ" (Α' Κορ. 1,2) ή "Προς τα μέλη της Εκκλησίας της Θεσσαλονίκης" (Α' Θεσ. 1,1) κ.ο.κ.

        Έκτοτε ο κάθε Επίσκοπος έχει την απόλυτη ευθύνη για την διαποίμανση των πιστών της Επισκοπής του και κανένας άλλος. Όποιος και άν είναι αυτός, δεν έχει δικαίωμα να επεμβαίνει στα εσωτερικά θέματα άλλης Επισκοπής, εν αγνοία του οικείου Επισκόπου· π.χ. δεν μπορεί κανείς Επίσκοπος, Μητροπολίτης, Πατριάρχης να μεταβεί σε άλλη Επισκοπή να τελέσει θεία Λειτουργία ή ότιδήποτε άλλο  εν αγνοία του οικείου Επισκόπου. Ούτε Ομιλία μπορεί να κάνει προς τους πιστούς ή να τους δώσει πνευματικές ή άλλου είδους κατευθύνσεις, εν αγνοία του οικείου Επισκόπου. Το ίδιο ισχύει και για τους Ιερείς, Διακόνους, Αναγνώστες, Ιεροψάλτες. Επομένως δεν είναι υποχρεωμένοι ούτε οι  Κληρικοί ούτε οι λαϊκοί να δέχονται εντολές από άλλους Επισκόπους, Μητροπολίτες ή Πατριάρχες, παρά μόνον μέσω του Επισκόπου-Μητροπολίτη τους. Αυτή την τάξη τηρεί η Μία Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία, βάσει των αποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων και έτσι διατηρείται ενωμένη.

       Επομένως, αγαπητά μου πνευματικά παιδιά,  σε ΣΑΣ που ανήκετε στο ποίμνιο της Ιεράς Μητροπόλεως Πισιδίας και στις Εξαρχίες της Ατταλείας και Σίδης κανείς έξωθεν Επίσκοπος, Μητροπολίτης ή Πατριάρχης δεν έχει δικαίωμα, παρακάμπτοντας τον Ποιμενάρχη Μητροπολίτη σας, να σας δώσει  εντολές σε ποιούς ναούς να εκκλησιάζεστε και σε ποιούς να σας απαγορεύουν να κοινωνάτε και μάλιστα με απειλές. Ενώπιον του Χριστού και της Μιάς Αγίας Εκκλησίας Του αυτά δεν  έχουν καμμία  ισχύ, και αν δεν δώσετε καμμία σημασία στις απαγορεύσεις  αυτές να μήν αισθάνεσθε καμμία ενοχή. Ενοχή πρέπει να αισθάνονται εκείνοι, (όσο υψηλά και αν είναι τα εκκλησιαστικά αξιώματα που κατέχουν) που με τις αντικανονικές ενέργειές  τους επιδιώκουν με απειλές να απομακρύνουν τους πιστούς από την Εκκλησία, να διακόψουν την κοινωνία με τους Ιερείς και  τον Επίσκοπό τους, ώστε  ούτε να εξομολογούνται ούτε να  κοινωνούν.  Αυτές οι ενέργειές τους μόνον τον Αντίχριστο, που πολεμά τον Χριστό και την Εκκλησία Του, κάνουν να χαίρεται. Όλοι οι λογικοί άνθρωποι θλίβονται βαθύτατα με τέτοιες σατανικές ενέργειες.

      Αν, δε, θελήσουν να στηρίξουν  την ενέργειά τους αυτή με το δικαιολογητικόν ότι απευθύνονται όχι σε όλους τους Ορθοδόξους της Ατταλείας ή άλλων περιοχών, αλλά μόνον  στους ανθρώπους της φυλής τους, του δικού τους έθνους, τότε αποδεικνύονται παραβάτες Αποφάσεων Μεγάλων Ιερών  Συνόδων που έχουν καταδικάσει τον εθνοφυλετισμό ως αίρεση. Κάθε Επίσκοπος μόνον εντός της Επισκοπής του έχει αρμοδιότητες. Κανείς Επίσκοπος δεν έχει δικαίωμα να επεκτείνει την εξουσία του πέραν των τοπικών ορίων της Επισκοπής του, και να απαιτεί χριστιανοί, που ανήκουν εκκλησιαστικώς  σε άλλες μακρυνές Επισκοπές, Μητροπόλεις, Πατριαρχεία να υπακούουν σε ότι τους διατάζουν μόνον και μόνον διότι ανήκουν στην ίδια φυλή.

            Ειδικότερα με το θέμα του Εθνοφυλετισμού ασχολήθηκε η Μεγάλη  Σύνοδος των Ορθοδόξων του έτους 1872, η οποία -με  βάση το Κανονικό δίκαιο και την Παράδοση της Εκκλησίας- κατεδίκασε  τον  εθνοφυλετισμό,  επειδή υποσκάπτει, ως αίρεση, τα εκκλησιολογικά θεμέλια της χριστιανικής πίστης [1] Το «φυλετικό» κριτήριο όπως αποφάσισε ρητά η Μεγάλη  αυτή Σύνοδος (1872) αντιβαίνει στο πολίτευμα της Εκκλησίας, επειδή δογματικά και διοικητικά προσβάλλει την ενότητα της τοπικής Εκκλησίας. Δεδομένου ότι η τοπική Εκκλησία προσδιορίζεται με εδαφικά-γεωγραφικά κριτήρια, το «φυλετικό» κριτήριο  είναι στοιχείο διχασμού, αντίθετου, επίσης, στο εκκλησιαστικό γεγονός και στη μετοχή του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας υπό του ενός Επισκόπου της κάθε Επαρχίας [2]. (Βλ. Πρακτικά Μεγάλης Συνόδου [1] Mansi Tόμ.45 στήλες 423 & [2] 430).

     Αυτές οι Αποφάσεις έγιναν αποδεκτές από την ανά τον  κόσμον Ορθοδοξία και πρέπει να τις γνωρίζουν και να τις τηρούν όλοι όσοι αναλαμβάνουν να διακονήσουν την Εκκλησία και να μη πέφτουν στη αίρεση του εθνοφυλετισμού και καταστρέφουν την ενότητα της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας.

               Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές εν Κυρίω, εμείς σας αγαπούμε όλους και όλες και δεχόμαστε στην Μητρόπολή μας και στους ναούς μας, που -όπως γνωρἰζετε- αποκτήσαμε με πολλές θυσίες, όλους τους Ορθοδόξους πιστούς,  ανεξάρτητα σε ποιά φυλή ανήκουν. Συνεχίζουμε με τους Ιερείς μας, όπως μέχρι τώρα, τις θείες Λειτουργίες και όλες τις δραστηριότητες της Εκκλησίας μας στους Ιερούς Ναούς μας. Να μην αισθάνεται κανείς  ενοχή επειδή συνεχίζει, όπως μέχρι τώρα, να εκκλησιάζεται στην Αττάλεια και στην Αλάνια. Αντιθέτως, έτσι θα χαίρεται ο Χριστός, η Παναγία μας, ο Απόστολος Παύλος, ο Άγιος Αλύπιος και όλοι οι οι Άγιοι των τόπων αυτών, που θα σας υποδέχονται στους ναούς τους. Οι μόνοι που θα λυπούνται θα είναι ὅσοι δέν μπορούν να κατανοήσουν τόν σκανδαλισμό που προκαλούν στις ψυχές τω πιστών και τον τραυματισμό της ενότητας της Μιάς Αγίας του Χριστού Εκκλησίας.

            Όσοι αμφιταλαντεύονται ας προσευχηθούν και ας αποφασίσουν: Επιθυμούν να αρέσουν στον Χριστό ή σε ανθρώπους; Ο Απόστολος Παύλος πάντως είπε: "Εάν ζητούσα να αρέσω στους ανθρώπους, δεν θα ήμουν υπηρέτης του Θεού" (Γαλ.1,11).

      Κατακλείω το γράμμα μου αυτό με την προτροπή του Αποστόλου Παύλου: "Αδελφοί μου, να χαίρεστε, να προοδεύετε, να συμπαραστέκεστε ο ένας στον άλλον, να μην έχετε διαφωνίες, να έχετε ειρήνη και ο Θεός που χαρίζει ειρήνη θα είναι μαζί σας" (Β' Κορ. 13, 11).

                                       Με θερμές πατρικές ευχές

                                          +Ὁ Πισιδίας Σωτήριος

                                    Ἔξαρχος Σίδης και  Ἀτταλείας

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 4.11.2018 (Εφεσ. 2,4-10)

     Ο Απόστολος Παύλος στη σημερινή περικοπή, που ακούσαμε, από την Επιστολή του προς τους χριστιανούς της Εφέσου, της Μικράς Ασίας, μας παρουσιάζει το μεγαλείον της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπον: "Ὁ Θεός μᾶς ἀγάπησε, γιατί εἶναι πλούσιος σέ ἔλεος καί ἔχει ἀπέραντη ἀγάπη" (στίχ. 4). Και στη συνέχεια ο θεόπνευστος Απόστολος περιγράφει το πώς ο Θεός εκδήλωσε αυτή την απέραντι αγάπη Του στον άνθρωπο. Και βέβαια αυτό ήταν επόμενο, αφού "ὁ Θεός εἶναι Ἀγάπη", όπως μας βεβαιώνει και ο Μαθητής της αγάπης ὁ Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος (Α' Ἰωάν. 4,16).

       Αδελφοί, έχουμε αισθανθεί βαθειά στην ψυχή μας αυτή την αλήθεια, ότι ο Θεός μέσα από τη θεϊκή φύση Του είναι όλος αγάπη και μόνον αγάπη; Ότι κάθε ενέργειά του Θεού προέρχεται από αγάπη; Ότι ο Θεός τίποτε δεν κάνει χωρίς αγάπη; Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο Θεός εκτείνει την αγάπη Του σε όλον τον κόσμο, τον οποίον από αγάπη και μόνον δημιούργησε, και σε όλους τους ανθρώπους, κάθε φυλής, ότιδήποτε και αν είναι καθένας, καλός ή κακός, άγιος ή αμαρτωλός;

     Φράσεις που λέγονται από κάποιους γονείς στα παιδιά τους: -"πρόσεξε, άν το κάνεις αυτό δεν θα σε αγαπά ο Θεός", είναι πολύ λαθεμένες. Όπως και αυτό που αποφαίνονται κάποιοι: "Τον τιμώρησε ο Θεός". Αλοίμονο άν ο Θεός έπαυε να μας αγαπά, όταν αμαρτάνουμε και μας τιμωρούσε για κάθε παρακοή στο θέλημά Του! Λέγει ο Ψαλμωδός: "Ἐάν ἀνομίας παρατηρήσεις, Κύριε Κύριε, τίς ὑποστήσεται;" Ψαλμός 129,3 (130). Ποιός, Κύριε, θα μπορούσε να αντέξει τον έλεγχό Σου για τις αμαρτίες μας;

     Πουθενά στα Ιερά Ευαγγέλια δεν θα βρείτε φράσεις που να παρουσιάζουν τον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό ως τιμωρό. Αντίθετα, είναι γεμάτα με εκδηλώσεις αγάπης του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ακόμη και πρός ανθρώπους, που διέπραξαν μεγάλες αμαρτίες. Ας θυμηθούμε τη στάση του Ιησού απέναντι στην αμαρτωλή εκείνη γυναίκα που την έσωσε από τον λιθοβολισμό των Φαρισαίων: "Δεν σε καταδικάζω" της είπε ο Ιησούς· "πήγαινε, κι από δω και πέρα μην αμαρτάνεις πιά" (Ιωάν. 8,11). Άλλωστε ο Ίδιος ο Ιησούς το διεκήρυξε: "Δεν ήρθα για να καταδικάσω τον κόσμο, αλλά για να σώσω τον κόσμο" (Ιωάν.12,47).

       Εάν δεν ερχόταν ο Ιησούς, κινούμενος από την πολλή Του αγάπη να μας σώσει, η σωτηρία μας θα ήταν αδύνατη. Από την πλευρά μας εμείς οι άνθρωποι -χωρίς τον Χριστό-δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε για τη σωτηρία μας. Διότι, όπως γράφει στη συνέχεια της Επιστολής του ο Απόστολος Παύλος : "εμείς ήμασταν πνευματικά νεκροί εξαιτίας των παραπτωμάτων μας" (στίχ. 5). Ο νεκρός δεν είναι ικανός για τίποτε. Ήρθε όμως ο Χριστός και ενώ ήμασταν νεκροί "μας ξανάδωσε ζωή" και με τη χάρη Του έχουμε σωθεί. Και όχι μόνον μας έσωσε ο Θεός, αλλά και μας ετίμησε κατά τρόπον εκπληκτικόν. Ο Θεός Πατέρας, που μας δέχτηκε και πάλι κοντά Του ως παιδιά Του αγάπημένα, μας έδωσε τη δυνατότητα να καθήσουμε μαζί με τον Υιόν Του, τον Ιησού Χριστό στα επουράνια! Και αυτό πώς επιτυγχάνεται; Με την πίστη μας. Όταν πιστέψουμε στον Ιησού Χριστό και αγωνιστούμε να ζούμε σύμφωνα με το θέλημά Του ο Θεός μας ανεβάζει στα ουράνια. Μας κάνει πολίτες της βασιλείας Του. Μας δέχεται ως μέλη της Αγίας Εκκλησίας Του, που αρχίζει από τη γή και φθάνει έως τον Ουρανό.

       Ας προσέξουμε και κάτι ακόμη που προσθέτει ο Απόστολος Παύλος. Η σωτηρία που μας χάρισε ο Θεός και η δόξα και τιμή με την οποία μας περιέβαλε δεν είναι δικό μας κατόρθωμα, αλλά δώρο του Θεού. Δεν σωθήκαμε από μόνοι μας· γι αυτό δεν μπορεί κανείς να καυχηθεί γι αυτό. "Χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διά τῆς πίστεως...Θεοῦ το δῶρον" (στίχ. 8).

         Αδελφοί μου, μετά από αυτά που μας αποκάλυψε ο θεόπνευστος Απόστολος όχι μόνον να ευγνωμονούμε τον Τριαδικόν Θεόν για τη μεγάλη αγάπη Του, με την οποία μας χάρισε τη σωτηρία. Αλλά και απόλυτα να Τον εμπιστευόμαστε. Να αποδεχόμαστε κάθε τι που παραχωρεί να συμβαίνει στη ζωή μας, ακόμη και δυσάρεστο, με την πεποίθηση ότι, για να το επιτρέπει Εκείνος που μας αγαπά, τελικά θα είναι για το καλό μας, προς το συμφέρον μας. Εμείς από την πλευρά μας να προσέχουμε κυρίως ένα πράγμα· να είμαστε σε συνεχή κοινωνία μαζί Του και να ανταποκρινόμαστε στην απέραντι προς εμάς αγάπη Του με την δική μας εγκάρδια αγάπη. Να τον αγαπούμε, όχι να Τον φοβόμαστε. "Ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβο" (Α' Ιωάν. 4,18). Ας αγαπούμε λοιπόν τον Κύριον και Θεόν μας με όλη την καρδιά μας, με όλη την ψυχή μας, μέ όλον τον νού μας και με όλη τη δύναμή μας.

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΩι ΑΓΙΩι ΠΑΣΧΑ 2018

Ἀριθμ. Πρωτ. 312

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

***

 Ἡ ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τῆς πανσωστικῆς νίκης τῆς Ζωῆς ἐπί τοῦ Θανάτου, εἶναι ὁ πυρήν τῆς πίστεως, τῆς θείας λατρείας, τοῦ ἤθους καί τοῦ πολιτισμοῦ τοῦ χριστεπωνύμου ὀρθοδόξου λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἡ ζωή τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, εἰς ὅλας τάς ἐκφάνσεις καί τάς διαστάσεις αὐτῆς, διαποτίζεται καί τρέφεται ἀπό τήν πίστιν εἰς τήν Ἀνάστασιν, ἀποτελεῖ καθημερινόν Πάσχα. Τό πασχάλιον αὐτό βίωμα δέν εἶναι ἁπλῶς ἀνάμνησις τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἀλλά βίωσις καί τῆς ἰδικῆς μας ἀνακαινίσεως καί ἀκλόνητος βεβαιότης περί τῆς ἐσχατολογικῆς τελειώσεως τῶν πάντων.

Κατ᾿ ἐξοχήν εἰς τήν εὐχαριστιακήν Λειτουργίαν, ἡ ὁποία συνδέεται ἀρρήκτως μέ τήν «κλητήν καί ἁγίαν ἡμέραν» τῆς Κυριακῆς, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἑορτάζει αὐτήν τήν ὑπαρξιακήν μετοχήν εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἐμπειρικήν πρόγευσιν τῶν εὐλογιῶν τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἐντυπωσιάζει ὁ ἀναστάσιμος καί εὐφρόσυνος χαρακτήρ τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἡ ὁποία τελεῖται πάντοτε ἐν ἀτμοσφαίρᾳ χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως καί εἰκονίζει τήν τελικήν καινοποίησιν τῶν ὄντων, τήν πεπληρωμένην χαράν, τήν πληρότητα τῆς ζωῆς, τήν μέλλουσαν ὑπέρχυσιν τῆς ἀγάπης καί τῆς γνώσεως.

Πρόκειται περί τῆς λυτρωτικῆς θεάσεως τοῦ παρόντος ὑπό τό φῶς τῶν Ἐσχάτων καί τῆς δυναμικῆς πορείας πρός τήν Βασιλείαν, περί τῆς ἀκαταλύτου σχέσεως καί συνυφάνσεως τῆς παρουσίας καί τοῦ ἐσχατολογικοῦ χαρακτῆρος τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία δίδει εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν ζωήν μοναδικόν δυναμισμόν καί λειτουργεῖ διά τούς πιστούς ὡς ἔναυσμα καλῆς μαρτυρίας ἐν τῷ κόσμῳ. Ὁ Ὀρθόδοξος πιστός ἔχει ἰδιαίτερον λόγον καί ἰσχυρόν κίνητρον διά νά ἀγωνίζεται κατά τοῦ κοινωνικοῦ κακοῦ, διότι ζῇ ἐντόνως τήν ἀντίθεσιν μεταξύ τῶν Ἐσχάτων καί τῶν ἑκάστοτε ἱστορικῶν δεδομένων. Ἐξ ἐπόψεως Ὀρθοδόξου, ἡ φιλάνθρωπος διακονία, ἡ βοήθεια πρός τόν ἐμπερίστατον ἀδελφόν, κατά τό Κυριακόν «ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ. κε', 40), καί ἡ ἔμπρακτος ἀγάπη τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου (βλ. Λουκ. ι', 30-37), συμφώνως καί πρός τό Πατερικόν «Ἐκεῖνον μάλιστα ἡγοῦ εἶναι πλησίον, τόν δεόμενον, καί αὐτεπάγγελτος ἐπί τήν βοήθειαν βάδιζε» (Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης), ἀποτελοῦν προέκτασιν καί ἔκφρασιν τοῦ εὐχαριστιακοῦ ἤθους τῆς Ἐκκλησίας, ἀποκάλυψιν ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ βιωματική πεμπτουσία τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ἔν τε τῷ παρόντι καί ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν Ἐσχάτων.

Ἐν τῇ συναφείᾳ ταύτῃ κατανοεῖται καί τό γεγονός ὅτι ἡ λειτουργική ζωή εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν δονεῖται ἀπό τήν βίωσιν τῆς «κοινῆς σωτηρίας», τῆς δωρεᾶς τῆς «κοινῆς ἐλευθερίας» καί τῆς «κοινῆς βασιλείας», καί ἀπό τήν προσδοκίαν τῆς «κοινῆς ἀναστάσεως». Κυριαρχοῦν τό «ἡμεῖς», ἡ κοινότης τῆς ζωῆς, ἡ συμ-μετοχή καί τό σύν-εἶναι, ἡ ἁγιαστική ταύτισις τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας μέ τήν θυσιαστικήν καί δοξολογικήν ἀγάπην. Αὐτό εἶναι καί τό συγκλονιστικόν μήνυμα τῆς ὁλολάμπρου εἰκόνος τῆς Ἀναστάσεως, τῆς Καθόδου τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν Ἅδην. Ὁ Κύριος τῆς δόξης, κατελθών ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς καί συντρίψας τάς πύλας τοῦ Ἅδου, ἀναδύεται νικηφόρος καί ὁλόφωτος ἐκ τοῦ τάφου, ὄχι μόνος καί φέρων τό λάβαρον τῆς νίκης, ἀλλά ὁμοῦ μετά τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας, συνανιστῶν, συγκρατῶν καί κρατύνων αὐτούς καί, ἐν τῷ προσώπῳ αὐτῶν, ἅπαν τό ἀνθρώπινον γένος καί ὁλόκληρον τήν κτίσιν.

Τό εὐαγγέλιον τῆς Ἀναστάσεως, τῆς «κοινῆς τῶν ὅλων πανηγύρεως», τῆς καταργησάσης τό κράτος τοῦ θανάτου πανσθενοῦς Ἀγάπης, ἠχεῖ σήμερον εἰς ἕνα κόσμον σοβούσης κοινωνικῆς ἀδικίας, φαλκιδεύσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, εἰς μίαν οἰκουμένην – Γολγοθᾶν προσφύγων καί μυριάδων ἀθώων παιδίων. Ἀναγγέλλει ἐκ βαθέων ὅτι, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων ἔχει ἀπόλυτον ἀξίαν. Διακηρύττει ὅτι τά παθήματα καί τά δεινά, ὁ σταυρός καί ὁ Γολγοθᾶς, δέν ἔχουν τόν τελευταῖον λόγον. Δέν εἶναι δυνατόν νά θριαμβεύσουν οἱ σταυρωταί ἐπί τῶν τραγικῶν θυμάτων των. Εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὁ Σταυρός εὑρίσκεται εἰς τό κέντρον τῆς εὐσεβείας, δέν εἶναι ὅμως ἡ ἐσχάτη πραγματικότης, αὐτός πού ὁρίζει καί τό τελικόν σημεῖον προσανατολισμοῦ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Τό οὐσιῶδες νόημα τοῦ Σταυροῦ εἶναι ὅτι ἀποτελεῖ ὁδόν πρός τήν Ἀνάστασιν, πρός τό πλήρωμα τῆς πίστεως ἡμῶν. Ἐπί τῆς βάσεως αὐτῆς, οἱ Ὀρθόδοξοι ἀναφωνοῦμεν: «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ». Εἶναι χαρακτηριστικόν, ὅτι εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, ἡ Ἀκολουθία τῶν Παθῶν δέν εἶναι καταθλιπτική, ἀλλά σταυροαναστάσιμος, ἀφοῦ τό Πάθος προσεγγίζεται καί βιοῦται διά μέσου τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ὁποία εἶναι «λύτρον λύπης». Διά τό Ὀρθόδοξον αἰσθητήριον, ἡ ἀμετάθετος σύνδεσις Σταυροῦ καί Ἀναστάσεως εἶναι ἀσυβίβαστος μέ κάθε μορφῆς ἐσωτερικήν φυγήν εἰς μυστικισμούς ἤ εἰς ἕνα αὐτάρεσκον εὐσεβισμόν, οἱ ὁποῖοι συνήθως εἶναι ἀδιάφοροι διά τά παθήματα καί τάς περιπετείας τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ ἱστορίᾳ.

Τό κήρυγμα τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως εὑρίσκεται, εἰς τήν ἐποχήν μας, ἐπίσης ἀντιμέτωπον τόσον μέ τήν ἀλαζονικήν αὐτοαποθέωσιν τοῦ συγχρόνου ἐκκοσμικευμένου, λογοκρατουμένου, πεπεισμένου διά τήν παντοδυναμίαν τῆς ἐπιστήμης, ἑαυτοκεντρικοῦ καί προσκεκολλημένου εἰς τά γεώδη καί πρόσκαιρα ἀνθρώπου, τοῦ ἀνθρώπου χωρίς πόθον τῆς αἰωνιότητος, ὅσον καί μέ τήν ἀπώθησιν συνόλου τῆς Ἐνσάρκου Θείας Οἰκονομίας καί τοῦ «σκανδάλου» τοῦ Σταυροῦ, ἐν ὀνόματι τῆς ἀπολύτου ὑπερβατικότητος τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀγεφυρώτου χάσματος οὐρανοῦ καί γῆς.

Ἐπί πᾶσι τούτοις, ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί, τιμιώτατοι ἀδελφοί καί πεφιλημένα τέκνα ἐν Κυρίῳ, ἔμπλεοι τῆς πείρας τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως, λαβόντες φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός, ἐν παντί εὐχαριστοῦντες, τά ἄνω φρονοῦντες, ἔχοντες δέ ἐντεῦθεν ἤδη τόν ἀρραβῶνα καί τά ἐνέχυρα τῆς ἐσχατολογικῆς πληρώσεως τῆς Θείας Οἰκονομίας, ἀναβοῶμεν, ἐν Ἐκκλησίᾳ, τό «Χριστός Ἀνέστη!», δεόμενοι ὅπως ὁ παθών, ταφείς καί ἀναστάς Κύριος καταυγάζῃ τάς διανοίας, τάς καρδίας καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν, κατευθύνῃ δέ τά διαβήματα ἡμῶν πρός πᾶν ἔργον ἀγαθόν καί ἐνισχύῃ τόν λαόν Αὐτοῦ πρός μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξ. α', 8), εἰς δόξαν τοῦ «ὑπέρ πᾶν ὄνομα» ὀνόματος Αὐτοῦ.

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα, βις´
† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος
διάπυρος πρὸς Χριστὸν Ἀναστάντα εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

Πηγή: http://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=2454&tla=gr

ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΜΗΝΥΜΑ 2018

ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΜΗΝΥΜΑ 2018
Μητροπολίτου Πισιδίας Σωτηρίου

Αὕτη ἡ κλητή καί ἁγία ἡμέρα... ἑορτῶν ἑορτή καί πανήγυρίς ἐστι πανηγύρεων
ἐν ᾖ εὐλογοῦμεν -τόν Ἀναστάντα- Χριστόν εἰς τούς αἰῶνας» (Ωδή 8η).

Πάσχα! Η ολόλαμπρη Εορτή της Εκκλησίας! Πάσχα, η πηγή χαρᾶς των χριστιανών! Με ιερό ενθουσιασμό οι Ορθόδοξοι χριστιανοί σπεύδουμε στην λαμπριάτικη αναστάσιμη θεία λειτουργία, για να ζήσουμε την παρουσία του Αναστάντος Κυρίου και να διακηρύξουμε το

"ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ"!

«Πάσχα ἱερόν ἡμῖν σήμερον ἀναδέδεικται· Πάσχα καινόν»(Στιχηρά Πάσχα 1ον).

Η λέξη Πάσχα είναι αραμαϊκή και σημαίνει "διάβαση". Το παλαιό Πάσχα είναι γιορτή των Εβραίων. Την ημέρα αυτή μνημονεύουν τη διέλευσή τους από την Ερυθρά θάλασσα με την επέμβαση του Θεού και τη διάσωσή τους από τη δουλεία των Αιγυπτίων. Το "καινόν" Πάσχα, το χριστιανικό Πάσχα, οι Χριστιανοί εορτάζουμε τη διάβαση του ανθρώπινου γένους από τον θάνατο στη ζωή, που χαρίζει ο Αναστημένος Ιησούς. Ο υμνογράφος με τον όμορφο ποιητικό στίχο και αναστάσιμους ήχους ψάλλει τα χαρακτηριστικά αυτής της διάβασης: «Ἐκ γάρ θανάτου πρός ζωήν καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν Χριστός ὁ Θεός ἡμᾶς διεβίβασεν» (Ωδή 1η), δηλαδή μας πέρασε:

Από τον αιώνιο θάνατο στην αιώνια ζωή: Το ανθρώπινο γένος, με το προπατορικό αμάρτημα υποτάχθηκε στον θάνατο. Με την Ανάστασή Του ο Κύριος μάς "διεβίβασεν"στην αιώνια ζωή. Όποιος ενώνεται με τον Ιησούν Χριστόν, διά του Αγίου Βαπτίσματος και μένει σε κοινωνία μαζί Του "μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν" (Ιωάν.5,24). Γι' αυτό επαναλαμβάνουμε θριαμβευτικά: "Χριστός Ἀνέστη... καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος".

Από τη γη στον ουρανό: Ο Ιησούς με την Ανάστασή Του όχι μόνον μας διεβίβασε από τον θάνατο στη ζωή, αλλά και από τη γη στον ουρανό! Ὁ Θεός "μᾶς ἀνέστησε μαζῆ μέ τόν Χριστόν καί μᾶς ἐβαλε νά καθίσουμε μαζί Του στά ἐπουράνια διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ"(Εφεσ. 2,6) υπενθυμίζει ο Απόστολος Παῦλος. Καί ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος προσθέτει: "ἕως ἡμᾶς εἰς τόν οὐρανόν ἀνήγαγες καί τήν βασιλείαν σου ἐχαρίσω τήν μέλλουσαν" ( Εὐχή Ἀναφορᾶς θείας Λειτουργίας).Μας αξιώνει πλέον να γίνουμε "ουρανοπολίτες"!

Από το σκοτάδι στο Φώς: "Κύριε ἐξήγαγες ἡμᾶς ἐκ σκότους καί σκιᾶς θανάτου" (Στιχηρά Εσπερινού Ήχος 2ος, 6ον).Πεφώτισται τά σύμπαντα τῇ Ἀναστάσει σου Κύριε" (Αναστάσιμα Στιχηρά Εσπερινού 3ου Ήχου). "ἡ ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασις τόν κόσμον ἐφώτισε" (Ήχος Πλ. 2ου)."Ἡ Ανάστασίς σου, Χριστέ Σωτήρ, ἅπασαν ἐφώτισεν τήν οἰκουμένην" (Απόστιχα 2ου Ήχου). "Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός οὐρανός τε καί γῆ και τα καταχθόνια" (Ωδή 3η). Με χαρά πλέον διαλαλούμε στο τέλος κάθε θείας Λειτουργίας: "Εἴδομεν τό Φῶς τό ἀληθινόν". Αυτό το Φώς της Αναστάσεως καταυγάζει τη ζωή μας.

Από την σκλαβιά στην ελευθερία: "Κύριε...τούς δεσμούς ἡμῶν διέρρηξας" (Στιχηρά Ήχος 2ος, 6ον). "Τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ ἐλυτρώθημεν κράζοντες...σῶσον ἡμᾶς τῇ Ἀναστάσει Σου" (4ου Ήχου 5ον). "Πάσχα Χριστός ο Λυτρωτής" (Στιχηρά Πάσχα 1ον). Δεν είμαστε πλέον δούλοι του πονηρού και της αμαρτίας. Απολαμβάνουμε την ελευθερία των τέκνων του Θεού (βλ. Ρωμ. 8,21).

Από τη λύπη στη χαρά:"Πάσχα λύτρον λύπης" (Στιχηρά 4ον). "Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ - καί τῆς Ἀναστάσεως- χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ" (Εὐχή Αναστάσεως). "Χριστός ἐγήγερται εὐφροσύνη αἰώνιος" (Ωδή 1η, 3ον). Η χαρά που ανέβλυσε από τον Τάφο του Κυρίου είναι μόνιμη στις καρδιές των πιστών. Όπως ο Ίδιος ο Ιησούς είπε: "Πάλιν ὄψομαι ὑμᾶς- μετά τήν Ἀνάστασί μου- καί χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία. Καί τήν χαράν ὑμῶν οὐδείς ἄρει ἀφ' ὑμῶν"(Ιωάν. 15,21).

Αυτό βιώνουμε οι Ορθόδοξοι πιστοί που βριισκόμαστε σε συνεχή κοινωνία με τον Αναστημένο Χριστό. Κανένα θλιβερό γεγονός της ζωής μας ούτε ασθένειες ούτε οικονομική κρίση ούτε αδικίες ούτε η κακία του κόσμου, τίποτε δεν μπορεί να μας αφαιρέσει αυτή την πνευματική χαρά, που μας χαρίζει ο Αναστημένος Χριστός. Όλα αυτά μας παρακινούν σε νέους πνευματικούς αγώνες, με τη χάρη και δύναμη του Χριστού και την πεποίθηση ότι στο τέρμα μας περιμένει το βραβείο της νίκης.

Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές, εύχομαι να ζήτε και τώρα και πάντοτε μέσα σε αυτή την ολοφώτεινη ατμόσφαιρα της ελευθερίας, της αγάπης και της χαράς μέσα στην αναστημένη παρουσία του Χριστού μας.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Με πολλή πατρική αγάπη
+Ὁ Πισιδίας Σωτήριος

Πριν την Ανάσταση - Ι.Μ. Μεταμορφόσεως Κορέας

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Μέ χαρά ὑποδεχόμαστε τούς ἐπισκέπτες τῆς ἱστοσελίδας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πισιδίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στόν κυβερνοχῶρο της.

Ἐλᾶτε νά γνωρίσουμε τήν Πισιδία και τούς τόπους, στούς ὁποίους ἔχτισαν τίς πόλεις τους οἱ «Πάμφυλοι» (ἀπό κάθε ἑλληνική φυλή) νικητές τοῦ Τρωϊκοῦ πολέμου καί δημιούργησαν τήν Παμφυλία. Νά ἀντικρύσουμε τά ἀθάνατα μνημεῖα τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, τά ὁποῖα ἄν καί εἶναι ἐρειπωμένα ἐξακολουθοῦν νά ἀκτινοβολοῦν τή λάμψη του. Νά ἀκολουθήσουμε τά βήματα τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου στήν Ἀντιόχεια, πρωτεύουσα τῆς Πισιδίας, καί νά ἀκούσουμε τό πρῶτο κήρυγμά του στή Μικρασιατική γῆ. Νά θαυμάσουμε τόν ἡρωϊσμό, τή θερμουργό πίστη, τήν εἰρήνη ψυχῆς καί τήν ἀκατάβλητη θέληση τῶν χιλιάδων Μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας πού ἔβαψαν μέ τό αἷμα τους τήν Ἁγιοτόκο Πισιδία καί Παμφυλία.

Ἀλλά καί τόσα ἄλλα ἐνδιαφέροντα θά ἀνακαλύπτουν οἱ ἐπισκέπτες στήν ἱστοσελίδα μας.