Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΞ ΑΤΤΑΛΕΙΑΣ

Γεννήθηκε περί τό 1800 στήν Ἀττάλεια ἀπό εὐκατάστατους γονεῖς, πού διακρίνονταν γιά τήν εὐλάβειά τους στόν Χριστό καί τήν ἀγάπη τους στήν Ἐκκλησία. Ὅμως, ὅταν ἀκόμα ἦταν μικρό παιδί, ὁ Ἀγάς τοῦ τόπου Προύσαλης τόν ἅρπαξε κρυφά ἀπό τούς γονεῖς του, τόν ἔκλεισε στό ἀρχοντικό του καί μέ τόν καιρό τόν ἐξισλάμισε. Τό ὄνομά του ἀπό Γεώργιος τό ἄλλαξε σέ Μεχμέτ. Ὅταν μεγάλωσε, ὁ Ἀγάς τοῦ ἔδωσε σύζυγο τή μοναχοκόρη του.

Οἱ πονεμένοι χριστιανοί γονεῖς τοῦ Γεωργίου κλαίοντας τόν ἀναζητοῦσαν παντοῦ. Ὅταν ἔμαθαν ὅτι ὁ γιός τους ἦταν στήν ὑπηρεσία τοῦ Ἀγά καί ἄλλαξε τήν πίστη του, βρῆκαν μιά εὐσεβῆ χριστιανή, πού λεγόταν Μαρία, καί πήγαινε γιά δουλειές στό ἀρχοντικό τοῦ Ἀγά, καί τήν παρακάλεσαν θερμά νά προσπαθεῖ, κάθε φορά πού εὕρισκε τήν εὐκαιρία, νά ὑπενθυμίζει στόν Γεώργιο τίς ρίζες του, τήν χριστιανική του καταγωγή καί ὅτι οἱ γονεῖς του ὑπέφεραν φοβερά πού ἄφησε τήν πίστη στόν Χριστό καί χανόταν ἡ ψυχή του.

Ἡ Μαρία ἄρχισε τό ἔργο της μέ σύνεση καί μετέφερε στόν νέο τά λόγια τῶν γονέων του, τά ὁποῖα βρῆκαν ἀνταπόκριση στήν καρδιά του. Ὁ Γεώργιος ἀποφάσισε νά δραπετεύσει ἀπό τό ἀρχοντικό τοῦ Ἀγά, καί σύντομα κατέστρωσε τό σχέδιό του. Ζήτησε τήν ἔγκριση τοῦ πεθεροῦ του νά πάει προσκύνημα στή Μέκκα καί ἔφυγε. Πρώτη ἐνέργειά του ἦταν νά πάει στά Ἱεροσόλυμα νά ἐξομολογηθεῖ καί νά προσκυνήσει τά ἱερά προσκυνήματα τῶν Ἁγίων Τόπων. Μέ καυτά δάκρυα συντριβῆς προσῆλθε στό Μυστήριο τῆς Μετανοίας. Ἐκεῖ εἶχε μεταβεῖ καί ἡ Μαρία, ἡ ὁποία τοῦ παραστεκόταν σάν μάνα. Μετά δύο χρόνια, ἡ Μαρία συμβούλεψε τόν Γεώργιο νά ἀκολουθήσει μία ὁμάδα χριστιανῶν προσκυνητῶν, πού εἶχαν ἔλθει ἐκεῖνες τίς ἡμέρες στά Ἱεροσόλυμα ἀπό τήν Κρήνη¹ τῆς Μ. Ἀσίας. Ἤξερε ὅτι σ᾿ἐκείνη τήν πόλη οἱ χριστιανοί ζοῦν ἁρμονικά μέ τούς Τούρκους. Αὐτό καί ἔκανε. Τούς ἀκολούθησε, ἔφθασε στήν Κρήνη καί ἐκεῖ ἐργαζόταν ὡς καφεπώλης.

Ἡ ζωή του κυλοῦσε ὁμαλά, ὥσπου μιά μέρα τοῦ Ἰουνίου τοῦ ἔτους 1823, ἀκούστηκε ὅτι ὁ Ἀγάς τῆς Ἀττάλειας θά περνοῦσε ἀπό τόν τόπο τους. Εἶχε σκοπό ἀπό ἐκεῖ νά περάσει ἀπέναντι στή Χίο μέ στρατό, γιατί εἶχε ἐπεκταθεῖ ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση καί στά νησιά τοῦ Αἰγαίου. Ἡ Μαρία ἀνήσυχη παρώτρυνε τόν Γεώργιο νά φύγει καί νά κρυφτεῖ. Αὐτός ὅμως τῆς ἀπάντησε ὅτι δέν εἶχε τίποτε νά φοβηθεῖ, ἀντίθετα μάλιστα, μεγάλη ὠφέλεια θά εἶχε μέ αὐτή τήν εὐκαιρία.

Ὅταν ἔφθασε ὁ Ἀγάς στό Διοικητήριο τῆς Κρήνης, ὁ Γεώργιος, πού ἐργαζόταν ἐκεῖ ὡς ἱπποκόμος, ἔσπευσε νά τόν βοηθήσει νά ξεπεζέψει ἀπό τό ἄλογο. Λίγο ἀργότερα καθώς κοίταζε ὁ Ἀγάς ἀπό τό παράθυρό του ἔξω, συνειδητοποίησε ὅτι ὁ ἱπποκόμος, πού παρέλαβε τό ἄλογό του νά τό σταυλίσει, δέν ἦταν ἄλλος παρά ὁ γαμβρός του. Ἔστειλε καί τόν φώναξαν νά παρουσιασθεῖ μπροστά του. Ὅταν τόν ρώτησε: «γιατί ἔφυγες Μεχμέτ;» ὁ Γεώργιος τοῦ ἀπάντησε: «Κάνεις λάθος, δέν εἶμαι ὁ Μεχμέτ, ἀλλά ὁ Γεώργιος καί χριστιανός θά πεθάνω». Ὀργίστηκε ὁ Ἀγάς καί διέταξε νά τόν δείρουν καί νά τόν κλείσουν φυλακή. Ὁ ἀξιωματικός, πού διατάχθηκε νά ἐκτελέσει τήν ἐντολή, προσπάθησε πρῶτα μέ καλό τρόπο νά τόν πείσει νά ἀλλάξει γνώμη, χωρίς ὅμως ἀποτέλεσμα. Ἔτσι, τόν ἔβαλαν στή φυλακή καί ἔδεσαν τά πόδια του στό χονδρό ξύλο πού ἦταν σάν μέγγενη. Ὁ Γεώργιος σ᾿αὐτή τή δύσκολη κατάσταση εὐχαριστοῦσε τόν Θεό, πού τόν ἀξίωνε νά πάσχει γιά τήν ἀγάπη Του.

Ὁ Ἱερέας τῆς περιοχῆς π. Γρηγόριος, γιά νά ἐνισχύσει τόν Γεώργιο, παρακίνησε τούς δημογέροντες, μέ κάποια ἀφορμή, νά κλείσουν στήν ἴδια φυλακή δύο καλούς χριστιανούς, ὥστε μέσῳ αὐτῶν νά μεταδίδει τή Θεία Κοινωνία στόν Μάρτυρα καί νά βρίσκονται κοντά του στίς δύσκολες ὧρες.

Ὁ Γεώργιος δέχθηκε μέ γενναιότητα καί γαλήνη ψυχῆς ὅλα τά σκληρά βασανιστήρια, πού διαδέχονταν τό ἕνα τό ἄλλο, καί τά ὁποῖα δέν διέφεραν ἀπό ἐκεῖνα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας. Ὅπως ἐκεῖνοι καί αὐτός μέσα ἀπό τή φυλακή δοξολογοῦσε τόν Θεό. Στά τελευταῖα ὁ Ἀγάς ἀποφάσισε νά θανατώσει μέ ἀπαγχονισμό τόν γενναῖο στρατιώτη τοῦ Χριστοῦ.

Τό βράδυ ἐκεῖνο ὁ Ἱερέας Γρηγόριος κατόρθωσε νά μεταδώσει τή Θεία Κοινωνία στόν Μάρτυρα. Μέ πόση εὐλάβεια καί συγκίνηση κοινώνησε ὁ Γεώργιος, γιά τελευταία φορά, τό Ἅγιο Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ποιός μπορεῖ νά περιγράψει ! Ἐνισχυμένος, πλέον, μέ τό «Φάρμακον τῆς Ἀθανασίας», ὅλος χαρά προσευχόταν σ᾿Ἐκεῖνον, πού σταυρώθηκε γιά τή σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου, καί τόν Ὁποῖον κάποτε εἶχε ἀπαρνηθεῖ. Τόν ἱκέτευε νά τόν ἐνισχύσει μέ τή Χάρη Του νά ἀντέξει καί τήν τελευταία σκληρή δοκιμασία του.

Τό πρωΐ τοῦ Σαββάτου, 25^ης Ἰουνίου 1823, ὁδήγησαν τόν Μάρτυρα στήν κεντρική πλατεία τῆς πόλης, ὅπου εἶχαν στήσει τήν ἀγχόνη. Λίγο πρίν τοῦ περάσουν στό λαιμό τή θηλειά τοῦ σχοινιοῦ, ὁ μακάριος Γεώργιος, ἀτενίζοντας τόν οὐρανό, πρός τήν ἀνατολή, μέ ἀκλόνητη πίστη φώναξε: «Μνήσθητί μου Κύριε ...» καί σέ λίγο παρέδιδε τό πνεῦμα του στόν Κύριο.

Τρεῖς νύχτες, πού τό σῶμα τοῦ Μάρτυρα ἔμενε κρεμασμένο, οἱ φρουροί ἔβλεπαν ἕνα φῶς νά τό περιστοιχίζει καί ἕναν ἱερέα νά τό θυμιατίζει. Ὅταν ὁ δικαστής τά ἄκουσε αὐτά, διέταξε νά κατεβάσουν τό σῶμα, νά τό σύρουν καί νά τό διαπομπεύσουν στούς δρόμους καί μετά νά τό καταποντίσουν στό βάθος τῆς θάλασσας. Ὅμως, τό τίμιο λείψανο τοῦ Μάρτυρα, κατά θείαν οἰκονομία, ἐπέπλεε στή θάλασσα, τήν ὥρα πού περνοῦσε ἀπό τό σημεῖο ἐκεῖνο ἕνα ἑλληνικό πλοῖο μέ Αὐστριακή σημαία. Ὁ καπετάνιος, πού εἶχε ἀκούσει γιά τό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου, ἀναγνώρισε τό λείψανό του, τό παρέλαβε μέ εὐλάβεια καί τό μετέφερε στή Ρωσία, ὅπου οἱ χριστιανοί ἐκήδευσαν τόν Νεομάρτυρα Γεώργιο μέ τιμές καί εὐλάβεια.

Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται τήν 25^ην Ἰουνίου.