Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας

Ο ΟΣΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΕΚ ΠΑΜΦΥΛΙΑΣ

Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος καταγόταν ἀπό τή χώρα τῶν Κιβυρραιωτῶν.[1] Οἱ γονεῖς του ἀνῆκαν στή μεσαία κοινωνική τάξη.

Ὅταν ἐνηλικιώθηκε, (ἀρχές δέκατου αἰῶνα) αἰσθάνθηκε τήν ἀνάγκη νά ἀναζητήσει, κοντά σέ ἅγιες μορφές τῆς ἐποχῆς του, πνευματική καθοδήγηση.  Ἔχοντας ἕνα μόνο χιτώνα, κατά τόν λόγον τοῦ Κυρίου «μή κτήσησθε ... δύο χιτῶνας».[2] ἐπισκεπτόταν ἀπό τόπο σέ τόπο πνευματικούς ἄνδρες, ἄκουε μέ προσοχή τίς συμβουλές τους καί προσπαθοῦσε νά ἀποκτήσει τίς ἀρετές τους.

Μιά μέρα, πού περπατοῦσε πρός τόν Σαγγάριο ποταμό, συναντήθηκε μέ ἕνα Μοναχό.  Κατά τή συζήτησή τους ἔμαθε ὅτι ὁ Μοναχός αὐτός παλαιότερα ἦταν μέλος τῆς αὐτοκρατορικῆς Συγκλήτου.  Ὅμως ἡ ψυχή του ζητοῦσε κάτι ἄλλο.  Γι᾿αὐτό ἄφησε τόν κόσμο καί πῆγε καί ἵδρυσε ἐκεῖ κοντά Μοναστήρι, γνωστό ὡς Μοναστήρι τοῦ Τραϊανοῦ.  Ὅμως πολύ τόν στενοχωροῦσε ἡ κατάσταση τοῦ Μοναστηριοῦ.  Εἶχε ἀπαυδήσει ἀπό τήν ἀνυπακοή καί τή σκληρότητα τῶν μοναχῶν τῆς Μονῆς του καί ἔφυγε, γιά νά ἀναζητήσει σέ ἄλλο Μοναστήρι πνευματικό περιβάλλον.  Καθώς συναντήθηκε μέ τόν Ὅσιο Ἀθανάσιο τοῦ ἄνοιξε τήν καρδιά του.  Ἀπό τήν πρώτη στιγμή αἰσθάνθηκε ὅτι ἀπό τόν Θεό εἶχε σταλεῖ ὁ Ὅσιος στόν δρόμο του καί μέ μεγάλη εὐλάβεια δέχθηκε τίς συμβουλές του.  Ἔτσι ἀποφάσισε νά γυρίσει στό Μοναστήρι του καί μέ τή βοήθεια τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου νά προσπαθήσει νά βάλει καινούργια ἀρχή στήν ζωή τῶν μοναχῶν.  Καθώς ὁ μακάριος Ἀθανάσιος ἦταν γεμάτος ἀπό κάθε ἀρετή, μέ τό παράδειγμά του μετέβαλε τούς σκληρούς ἐκείνους μοναχούς καί ἦταν πλέον ὁλοφάνερη ἡ πνευματική πρόοδος τῆς Μονῆς.  Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ἀποφάσισε σ᾿αὐτό τό Μοναστήρι νά ἐγκαταβιώσει, καί δέχθηκε τό Μεγάλο Μοναχικό Σχῆμα.  Ἀργότερα ὑπάκουσε στήν ἐπιθυμία τῶν μοναχῶν νά χειροτονηθεῖ ἱερέας, γιά τίς λειτουργικές ἀνάγκες τῆς Μονῆς.

Ὡς ἔργο του πλέον εἶχε νά τελεῖ τίς θ. Λειτουργίες καί τίς καθημερινές Ἱερές Ἀκολουθίες, νά παράγει μέ τήν καλλιγραφία του ἱερά κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί νά κάνει ὅποιο ἄλλο διακόνημα τοῦ ἀνέθετε ὁ Ἡγούμενος, μέ ὑποδειγματική ὑπακοή πρός αὐτόν.  Ὡς Μεγαλόσχημος μοναχός τηροῦσε μέ ἀκρίβεια τόν ὁρισμένο Κανόνα του καί νήστευε ἀπό κάθε τροφή, καθημερινά, μέχρι τόν Ἑσπερινό.  Ἀπό τήν πολλή ὅμως ἐργασία του, νά ἀντιγράφει βιβλία, ἔχασε τήν ὅρασή του.  Ἔτσι, κλείστηκε στό κελλί του καί προσευχήθηκε ταπεινά, ἀποφασισμένος νά ἀποδεχθεῖ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ: «Κύριε, ἄν εἶναι θέλημά σου καί μέ κρίνεις ἄξιον πρός τοῦτο, χάρισέ μου τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν, ὅπως τό εἶχα πρῶτα, καί ὅσα βιβλία θά γράψω, μέ τή Χάρη Σου, ὅλων αὐτῶν τό ἀντίτιμο θά τό μοιράσω στούς πεινασμένους».  Τό ἀποτέλεσμα τῆς προσευχῆς του ἦταν ἄμεσο.  Εἰσακούσθηκε ἀπό τόν Θεό.

Ἔτσι ἀξιώθηκε νά ἀντιγράφει βιβλία ἐπί εἴκοσι ὀκτώ χρόνια καί ὅσα χρήματα πῆρε ἀπό τό ἐργόχειρό του αὐτό, ὅλα τά ἔδωσε στούς φτωχούς.

Συνήθιζε, τίς πέντε μέρες τῆς ἑβδομάδος, μετά τίς Ἱερές Ἀκολουθίες, νά κλείνεται στό κελλί του καί δεχόταν νά συνομιλεῖ μέ τούς ἀνθρώπους μόνον τά Σάββατα καί τίς Κυριακές.

Μέ αὐτόν τόν πνευματικό ἀγῶνα ἀπέκτησε ἁγιότητα βίου, πολλά χαρίσματα ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, μεταξύ αὐτῶν καί τό χάρισμα τῶν θαυματουργικῶν ψυχικῶν καί σωματικῶν ἰάσεων, γι᾿αὐτό καί ἀποκαλεῖται θαυματουργός.

Ὅταν ἔφθασε σέ βαθύ γῆρας, ὁ Κύριος παρέλαβε τήν ἁγία ψυχή του καί ὅπως εἶδε σέ ὅραμα ὁ μοναχός Κοσμᾶς, ὁ διορατικός, τόν συνόδευαν στόν οὐρανό οἱ  Ἅγιοι Ἀπόστολοι Ἀνδρέας καί Ἰωάννης,

Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται τήν 3^ην Ἰουνίου.