Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας

Ο ΠΑΤΑΡΩΝ ΜΕΛΕΤΙΟΣ (Χρηστίδης)

Ὁ Ἐπίσκοπος Πατάρων Μελέτιος Χρηστίδης.

Βοηθός Ἐπίσκοπος, ἀπό τό ἔτος 1919, τοῦ Μητροπολίτη Πισιδίας διετέλεσε ὁ Ἐπίσκοπος Πατάρων Μελέτιος Χρηστίδης. Ἀνέλαβε τά καθήκοντά του κατά τήν κρίσιμη ἐκείνη ἐποχή πού εἶχαν ἀρχίσει οἱ διωγμοί καί οἱ ἐξορίες κατά τῶν χριστιανῶν.¹ Ἐκεῖνος ἀπτόητος συνέχιζε τό πολύπλευρο ἁγιαστικό, ποιμαντικό, κηρυκτικό καί ἐκπαιδευτικό ἔργο του, ἕτοιμος πάντα νά προσφέρει καί τήν ζωή του γιά τό λογικό του ποίμνιο, ὡς ἄξιος μιμητής τοῦ Καλοῦ Ποιμένος, ὁ ὁποῖος «τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων» (Ἰω.10,11).Μέ τίς δραστηριότητές του εἶχε γίνει στόχος τῶν διωκτικῶν Ἀρχῶν. Παρ’ ὅλες τίς παραινέσεις τῶν χριστιανῶν του νά φύγει, ἔμεινε στό χρέος του.

Κατήγετο ἀπό μεγάλη καί ἱστορική οἰκογένεια τῆς Σπάρτης Μικρᾶς Ἀσίας. Γεννήθηκε στή Σπάρτη τό ἔτος 1880. Μετά τήν ἀποφοίτησή του ἀπό τή Θεολογική Σχολή Χάλκης τό 1903 χειροτονήθηκε Διάκονος καί τό ἑπόμενο ἔτος Πρεσβύτερος.

Τό 1908 ὡς Ἀρχιμανδρίτης ἀναλαμβάνει τή διεύθυνση τῶν Ἑλληνικῶν Σχολείων Σπάρτης, πού εἶχαν 700 καί πλέον μαθητές καί μαθήτριες.

Τό 1910 ἐξελέγη Βοηθός Ἐπίσκοπος τοῦ Μητροπολίτη Πισιδίας μέ τόν τίτλο τοῦ Ἐπισκόπου Πατάρων. Ἐκπλήρωσε μέ ἐπιτυχία τίς δύσκολες ἀποστολές, πού τοῦ ἀνέθεσε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο στήν Ταρσό, στή Νίκαια καί Ἡράκλεια. Τό 1919 τό Πατριαρχεῖο τόν ἔστειλε πάλι στήν Πισιδία, ὅπου μέ ἕδρα τήν Ἀττάλεια, ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Συνοδικοῦ στό Φανάρι Μητροπολίτη Γερασίμου (Τανταλίδη), ἐργάστηκε μέσα σέ ἀπερίγραπτες δυσκολίες καί κινδύνους. Ἡ δράση του αὐτή εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νά καταδικαστεῖ σέ θάνατο μέ ἀπαγχονισμό, ἀλλά τελικά ἡ ποινή του μετατράπηκε σέ ἐξορία.

Τόν Ἰανουάριο τοῦ 1921 κλείστηκε στή φυλακή καί στή συνέχεια ἐκτοπίστηκε στή Μαλάτεια (Μελιτηνή) τῆς Ἀρμενίας. Μετά ἀπό ἀπερίγραπτες στερήσεις καί κινδύνους, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1924 ἔφθασε πρόσφυγας στήν Ἑλλάδα καί ἐγκαταστάθηκε στόν προσφυγικό οἰκισμό Ποδαράδες (μετέπειτα Ν. Ἰωνία), ὅπου εἶχαν ἐγκατασταθεῖ οἱ περισσότεροι ἀπό τούς συμπατριῶτες του. Μέχρι τό 1967, πού ὁ Κύριος τόν κάλεσε κοντά Του, ἐργάστηκε ἄοκνα γιά τήν ἀνακούφιση τοῦ πονεμένου ποιμνίου του. Ἵδρυσε Σχολεῖο γιά τά ἐργαζόμενα παιδιά, στήν πείνα τοῦ 1941 λειτούργησε συσσίτια, πού πρόσφεραν καθημερινά 15.000 μερίδες φαγητοῦ καί τόσα ἄλλα.

Ὁ Πατάρων Μελέτιος ὑπῆρξε ἀπό τίς σημαντικότερες φυσιογνωμίες ὄχι μόνο τοῦ ἱεροῦ κλήρου, ἀλλά καί τοῦ νεώτερου Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Πολλά ἔχουν γραφεῖ γιά τήν προσωπικότητά του καί τό τεράστιο ἔργο του.

Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, τόν Ἰανουάριο τοῦ 1961, μέ τή συμπλήρωση 50 χρόνων ἀρχιερωσύνης τοῦ Ἱεράρχη, γιά νά τόν τιμήσει, ἀνύψωσε τήν Ἐπισκοπή Πατάρων σέ Μητρόπολη καί τόν Ἐπίσκοπο Μελέτιο σέ Μητροπολίτη Πατάρων.

Ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, τήν 25^η Μαρτίου τοῦ 1963, σέ μιά ἐπίσημη συγκινητική τελετή, βράβευσε τόν Ἱεράρχη καί στό πρόσωπό του τούς ἀφανεῖς ἥρωες τοῦ Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ.

«Σέ ὅλη τή μακρά ἁλυσίδα τῶν παθημάτων του δύο λαμπρά στολίδια κοσμοῦν τήν ὁσία μορφή του : Τό πνεῦμα τῆς θυσίας καί τό πνεῦμα τῆς πτωχείας. Εἶχε πάντα τόν ἀληθινό ἡρωϊσμό...... ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ μία διαρκῆ θυσία καί μία ἑκούσια προσφορά».