Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας

Ο ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΓΑΜΟΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ετοιμάζομαι για Γάμο. Είμαι πολύ χαρούμενη. Όμως τα τόσα που ακούω για προβληματικούς γάμους, πολλοί από τους οποίους
καταλήγουν στο ναυάγιο,μου προκαλούν την αμφιβολία: ο δικός μου Γάμος θα είναι επιτυχημένος;
Τι χρειάζεται να προσέξουν οι σύζυγοι για να ζήσουν ευτυχισμένοι;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Είναι δικαιολογημένη η ερώτηση. Συνήθως πολλοί ως βασική προϋπόθεση, για να προχωρήσουν σε γάμο, θέτουν την επαγγελματική τους
αποκατάσταση και την οικονομική βάση. Καλά είναι βέβαια αυτά, αλλά δεν είναι αρκετά. Πόσα ανδρόγυνα δεν τα είχαν αυτά, ίσως και πλούσια, αλλά δεν πρόκοψαν!
Και άλλοι με φτωχά οικονομικά μέσα, αλλά με πλούσια πνευματικά εφόδια δημιούργησαν ευτυχισμένες οικογένειες, και αξιώθηκαν να δούν τα παιδιά τους να ζουν και με οικονομική άνεση!
Ποιά λοιπόν είναι τα αναγκαία για έναν επιτυχημένο γάμο;
Η συναίσθηση ότι οι σύζυγοι αποτελούν ένα σώμα. Με το Μυστήριο του Γάμου "έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν", όπως καθόρισε ο Δημιουργός από τη πρώτη στιγμή της δημιουργίας των Πρωτοπλάστων (Γεν. 2,24). Και αυτά ακριβώς τα λόγια επαναλαμβάνει και ο Απ. Παύλος όταν γράφει για τις σχέσεις των συζύγων (Εφ. 5,31).
Όπως γνωρίζουμε οι σχέσεις του παιδιού με τη μητέρα, που το γέννησε, είναι πάρα πολύ στενές. Ακόμη στενώτερες όμως είναι οι σχέσεις των συζύγων μεταξύ τους. Ενώ ο βαθμός συγγενείας τέκνου προς γονείς είναι πρώτος, μεταξύ των συζύγων ούτε κάν μετριέται γιατί είναι ένα μεταξύ τους. Είναι μία σάρκα, ένα σώμα. Οι δύο μαζί συγκροτούν τον ένα ολοκληρωμένον άνθρωπον. "Εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον..άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς"(Γεν.1,27).
Ο ολοκληρωμένος άνθρωπος είναι άνδρας και γυναίκα, ενωμένοι ως ένα σώμα. Αυτό πρέπει να το κατανοήσουν οι σύζυγοι εξ αρχής. Δεν είναι δύο, αλλά και ο άνδρας και
γυναίκα έγιναν ένα.
Επομένως δεν υπάρχει το δικό μου και το δικό σου. Δεν μπορεί να λέγει ο πατέρας ή η μητέρα "το παιδί μου" ή "το σπίτι μου" αλλά το παιδί μας, το σπίτι μας. Ούτε να μένουν πεισματικά σε διχογνωμίες. Με την καλή συνεννόηση να καταλήγουν σε συμφωνία και να ενεργούν από κοινού. Να αναγνωρίζει ο ένας στον άλλον την καλή διάθεση, ότι κι εκείνος για το κοινό καλό της οικογενείας του νοιάζεται και έτσι να σέβεται τη γνώμη του.
Και άν ο άλλος κάνει κάποιο σφάλμα όπως είναι φυσικό σαν ατελείς άνθρωποι να κάνουμε όλοι μαςο άλλος να φροντίσει να τον βοηθήσει να το κατανοήσει και να το διορθώσει, και όχι να του επιτεθεί με οργή και φωνές. Γράφει ο Απ. Παύλος, εκεί που αναφέρεται στις σχέσεις των συζύγων: "ουδείς γάρ ποτε την εαυτού σάρκα εμίσησεν, αλλ´ εκτρέφει και θάλπει αυτήν, καθώς και ο Κύριος την Εκκλησίαν" (Εφ.5,29).
Αν συμβεί από απροσεξία να κόψει κανείς το χέρι του ή σπάσει το πόδι του, δεν καταφέρεται εναντίον του μέλους του σώματός του που υποφέρει, έστω και εξ αιτίας του, αλλά σπεύδει να το βοηθήσει, να το θεραπεύσει με τον πιό αποτελεσματικό τρόπο. Θα πρέπει να είναι τρελλός εκείνος που αντί να βοηθήσει το πονεμένο μέλος στρέφεται και καταφέρεται εναντίον του. Πως, λοιπόν, μπορεί ένας μυαλωμένος άνθρωπος, στο σφάλμα τού ή της συζύγου του, αντί να σπεύσει να το διορθώσει με ενδιαφέρον και καλωσύνη, να επιτίθεται με σκληρότητα και προσβλητικά λόγια;