Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας

Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΕΡΩΤΗΣΗ : Από την ημέρα που έχασα ξαφνικά το παιδί μου ένας πόνος έχει πλακώσει τήν καρδιά μου, μέχρι σημείου να δυσκολεύομαι να ανασάνω. Μέρα νύχτα υποφέρω. Τι μπορώ να κάνω;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Αν ο θάνατος κάθε αγαπημένου προσώπου προξενεί βαθειά θλίψη, πολύ μεγαλύτερη οδύνη προκαλεί ο θάνατος παιδιού. Είναι πολλά τα συναισθήματα που ξεσχίζουν τίς καρδιές των γονέων. Κάποτε το θεωρούν και αδικία, να στερηθούν τη χαρά της παρουσίας του και να μείνουν ανεκπλήρωτα τα όνειρα που έπλαθαν γιά αυτό! Αισθάνονται ότι έχουν χάσει ένα σημαντικό μέρος του εαυτού τους
Βέβαια, κάθε άνθρωπος, ανάλογα με τόν χαρακτήρα του, τήν συναισθηματική του ιδιοσυγκρασία, την πίστη του στον Θεό και στην μέλλουσα ζωή, την πνευματική του κατάρτιση, αλλά και το οικογενειακό περιβάλλον με διαφορετικό τρόπο αντιμετωπίζει το θλιβερό αυτό γεγονός. Όμως όλοι, είναι φυσιολογικό, να περάσουν από μία περίοδο πένθους, την οποία με τήν βοήθεια της οικογενείας τους, των συγγενών και των φίλων τους, είναι δυνατόν να συντομευθούν χρονικά και να μειωθούν από πλευράς εντάσεως.
Το αρχικό σόκ είναι ενδεχόμενο να το διαδεχθεί μία περίοδος βαθειάς θλίψεως όταν συνειδητοποιήσει τήν απουσία του παιδιού και αντιληφθεί ότι η κατάσταση είναι ακόμη δυσκολότερη απ´ ότι αρχικά νόμιζε. Είναι σημαντικό σ´ αυτό το στάδιο ο πόνος να μήν αποκρύβεται. Το να αποτραβηχτεί κανείς και να απομονωθεί από τούς άλλους και να προσπαθεί να ξεπεράσει τήν θλίψη του μόνος δέν βοηθεί. Είναι χρήσιμο να αναζητήσει συμπαράσταση από πρόσωπα που μπορούν να τόν στηρίξουν και μάλιστα την βοήθεια έμπειρου Πνευματικού στόν οποίον θα ανοίξει τήν πονεμένη καρδιά του, θα πεί τόν πόνο του, και θα εξομολογηθεί τίς ενοχές του, ώστε να απαλλαγεί απ´ αυτές. Θα βοηθηθεί να στρέψει τα μάτια του πρός τήν Μεγάλη Μητέρα, που ένιωσε τόν ίδιο πόνο, όταν αντίκρυσε τόν μονάκριβο Υιό Της να οδυνάται καρφωμένος στο ατιμωτικό ξύλο του Σταυρού, χωρίς να μπορεί να του προσφέρει καμμία ανακούφιση! "Ρομφαία" αισθάνθηκε να σχίζει τα σωθικά της η Παναγία -όπως της το είχε προαναγγείλει ο γέρων Συμεών- στίς τραγικές εκείνες στιγμές. Έζησε τόν πόνο η Μητέρα του Χριστού, όσο καμμία άλλη, και γιά αυτό μπορεί να απαλύνει τόν πόνο κάθε άλλης πονεμένης μητέρας με τους μυστικούς τρόπους που Εκείνη μόνον γνωρίζει. Θα μας πάρει από το χέρι για να μας φέρει μπροστά στον Υιόν Της που περιμένει κάθε πονεμένο γιά να τον ανακουφίσει:
Πόσο παρήγορα αντηχεί το προσκλητήριο του Χριστού προς όλους τους πονεμένους: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11,28). Είδε την πονεμένη χήρα μάνα της Ναΐν να κλαίει για το θάνατο του μονάκριβου γιου της και αφού της είπε «Μη κλαίε»(Λουκ. 7,13) μην κλαις, επανέφερε στη ζωή το νεαρό αγόρι, και φανέρωσε ότι Αυτός εξουσιάζει και τόν θάνατο. "Μη κλαίετε, ουκ απέθανεν αλλά καθεύδει" (Λουκ.8,53), είπε ο Ιησούς σ´ εκείνους πού έκλαιγαν γύρω από τη νεκρή δωδεκάχρονη κόρη του Ιαείρου, γιά να βεβαιώσει ότι τόν θάνατον τόν μετέβαλε σε ύπνο και θα έλθει μέρα που όλοι οι δίκαιοι θα "ξυπνήσουν", θα αναστηθούν, γιά να ζούν αιώνια ευτυχισμένοι μαζί Του στην ουράνια Βασιλεία Του.
Ετσι, οι χριστιανοί γονείς ξέρουν πλέον ότι το παιδί τους δέν χάθηκε, δεν πέθανε γιά πάντα, αλλά "κοιμάται" και θα έλθει η ώρα που θα το ξανασυναντήσουν. Σκληρός, βέβαια, ο αποχωρισμός, αλλά είναι πρόσκαιρος. Πονάνε, είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό, (και ο Χριστός πόνεσε και δάκρυσε μπροστά στόν τάφο του φίλου του Λαζάρου), αλλά όχι "όπως οι άλλοι -οι άπιστοι- που δεν ελπίζουν πουθενά" (Α' Θεσσαλ. 4,13). Έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στην αγάπη του Χριστού, ότι το παιδί τους το έχει ασφαλισμένο κοντά Του!
Οι σκέψεις πλέον για το αγαπημένο παιδί τους, του οποίου στερήθηκαν τήν φυσική παρουσία, γίνονται με λιγότερο ή και καθόλου πόνο. Υπάρχει το αίσθημα της λύπης, αλλά όχι ο αρχικός σπαρακτικός εκείνος πόνος, που αποδιοργανώνει τη ζωή του ανθρώπου. Τώρα ο πόνος μειώνεται και παραμένουν μόνον οι προσφιλείς αναμνήσεις. Άλλωστε, δεν παύουν οι γονείς να εξωτερικεύουν την αγάπη τους προς το παιδί τους και να τιμούν την μνήμη του με προσευχές, Μνημόσυνα και αγαθοεργίες. Όλα τα άλλα τα εμπιστεύονται στην Πρόνοια και την αγάπη του Κυρίου και ηρεμούν.