Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας

Μήνυμα Ἰνδίκτου 2014

Αριθμ. Πρωτ. 907

+ ΒΑΡθΟΛΟΜΑΙΟΣ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΤ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΑΝΤΙ ΤΩι ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ, ΣΥΝΤΗΡΗΤΟΥ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΟΥ ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΤΙΣΕΩΣ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Αδελφοί καί τέκνα έν Κυρίω ευλογημένα,
Ή κοινή Μήτηρ πάντων των Ορθοδόξων, ή Εκκλησία τού Χριστού, τό Σώμα τοΰ αιωνίου Κυρίου, τοΰ Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, ιερουργεί φιλοστόργως διά πασών τών ενεργειών αύτής, μάλιστα δέ διά τής Θείας Εύχαριστίας καί τής προσφοράς τών δώρων Αύτού πρός τόν Δημιουργόν αύτών, τό μυστήριον τής σωτηρίας τών τέκνων αύτής. Καί πράττει τούτο, έχουσα καί άποδεικνύουσα τήν άπέραντον καί άδιάκριτον άγάπην πρός παν μέλος αύτής, εις τόν βαθμόν κατά τόν όποιον τήν επιδεικνύει καί ό έπουράνιος Πατήρ ήμών.
Τήν παρουσίαν πάντων τών τέκνων της έχουσα πάντοτε έν τή προσευχητική μνήμη αύτής ή Εκκλησία, διατηρεί ζωηρόν ένδιαφέρον καί μέριμναν διά παν ό,τι έχει σχέσιν καί επηρεάζει τήν ζωήν αύτών. Διό καί δέν μένει άσυγκίνητος καί αδιάφορος έκ τής συνεχιζομένης καταστροφής τού φυσικού περιβάλλοντος, ή όποια καθ' ήμέραν συντελουμένη, ενεκα τής άπληστίας τού άνθρώπου καί τής ματαίας φιλαργύρου σπουδής καί κερδοφορίας, συνιστά έν τή ούσία αποστροφήν τού προσώπου τού Κυρίου καί ώς έκ ταύτης ταραχήν τής κτίσεως καί διάσπασιν τής κορωνίδος τής δημιουργίας, τής άνθρωπίνης ύπάρξεως καί απειλήν αύτής ταύτης τής συνεχίσεως τής ζωής.
Τό Οίκουμενικόν Πατριαρχειον καί ή ήμετέρα Μετριότης ήδη άπό πολλών έτών άξιολογούντες τά σημεία τών καιρών, αλλά καί έν πιστότητι εις τό εύχαριστιακόν χρέος τής Ορθοδόξου 'Εκκλησίας, άνεκηρύξαμεν καί άφιερώσαμεν τήν 1ιν Σεπτεμβρίου έκάστου έτους, άρχήν τού νέου έκκλησιαστικού έτους, εις ίκετηρίους καί ίλαστηρίους δεήσεις ύπέρ τής διαφυλάξεως τής κληροδοτηθείσης ήμΐν δημιουργίας τού Θεού, τού περιβάλλοντος. Κατά τήν ήμέραν ταύτην, κλίνομεν γόνυ ψυχής καί καρδίας καί έξαιτούμεθα παρά τού Θεού Λόγου νά έπιβλέψη φιλανθρώπως έπί τήν δημιουργίαν Αύτού καί, παραβλέπων τάς άμαρτίας καί τήν απληστίαν ήμών τών άνθρώπων, νά «άνοιξη τήν χείρα Αύτού καί νά πληρώση χρηστότητος τά σύμπαντα» καί νά άνασχέση τήν καταστροφικήν πορείαν τού κόσμου.
Είναι βεβαίως άληθές, ότι κατά τάς τελευταίας δεκαετίας έπετεύχθη σημαντική πρόοδος, ούχί βεβαίως έπαρκής, εις τόν τομέα τής προστασίας τού περιβάλλοντος, μέ τήν διαρκή εύαισθητοποίησιν τής κοινής γνώμης, τήν λήψιν προληπτικών καί άνασταλτικών μέτρων, τήν λειτουργίαν προγραμμάτων άειφορίας, τήν στροφήν πρός ήπιας μορφής πηγάς ένεργείας καί τιοΛΛά είσέτι καρποφόρα καί αξιόλογα μέτρα καί δράσεις, είς άς συνέβαλον καί αί προσπάθειαί καί ή μέριμνα τής Μητρός 'Εκκλησίας τής Κωνσταντινουπόλεως έν συνεργασία καί μετά διεθνών οικολογικών ιδρυμάτων καί οργανισμών.
Έορτάζοντες καί εφέτος τήν εορτήν τής Βυζαντινής Ίνδικτιώνος καί εισερχόμενοι είς ένα νέον ένιαυτόν τής χάριτος τού Κυρίου, άπευθυνόμεθα πρός τό εύλογημένον 'Ορθόδοξον πλήρωμα καί πρός τόν κόσμον όλον καί καλοϋμεν πάντας είς συνεχή έπαγρύπνησιν, εύαισθητοποίησιν καί συστράτευσιν τών δυνάμεων πρός έπιστροφήν είς μίαν κατάστασιν, αν όχι είς τήν πρωτόπλαστον άπολύτως εύχαριστιακήν καί δοξ,ολογικήν, άλλά τουλάχιστον είς άποπνέουσαν τήν χάριν καί τό έλεος τοΰ Κυρίου.
Ή άνευ φραγμών ληστρική έκμετάλλευσις τών φυσικών πόρων τής δημιουργίας, άποτελοϋσα τήν κυρίαν αιτίαν καταστροφής τοΰ φυσικού περιβάλλοντος, είναι κατά τήν μαρτυρίαν τής θεολογίας, τής τέχνης καί τής λογοτεχνίας άποτέλεσμα πτώσεως τού άνθρώπου, παρακοής πρός τήν έντολήν τού Κυρίου καί μή συμμορφώσεως πρός τό Θέλημα τού Θεού.
Ή 'Εκκλησία παρέχει τό άντίδοτον διά τήν θεραπείαν τών οικολογικών προβλημά¬των, καλούσα τούς πάντας είς άποκατάστασιν τής είκόνος τού Θεού είς τό άρχαΐον, τό πρωτότυπον κάλλος. Ή άνόρθωσις τής πεπτωκυΐας φύσεως τού άνθρώπου, τή έπιπνοία τού Αγίου Πνεύματος καί τή μετοχή είς τάς δωρεάς αύτού, άποκαθιστά καί τήν άρμονικήν σχέσιν τού άνθρώπου μέ τήν κτίσιν καί τήν δημιουργίαν, τήν όποίαν έποίησεν ό Θεός πρός χαράν, τέρι}πν καί άπόλαυσιν αύτού, άλλά καί άναγωγήν αύτού είς τόν 'Ίδιον, τόν Πλάστην.
Ή Μήτηρ 'Εκκλησία καλεΐ ήμάς «έπεξεργάσασθαι έν Λόγω Θεού καί Πνεύματι ζωοποιώ τόν ξύμπαντα κόσμον», ώς ό σήμερον έορταζόμενος Άγιος Συμεών έν τώ στύλω, καί άπό τών αισθητών καί φυσικών νά άναβαίνωμεν είς τά «μετά τά φυσικά» καί νά κύπτωμεν είς «τά τής θεολογίας άπλά καί άπόλυτα μυστικά θεάματα», ώστε άπό τής κτίσεως νά άναγώμεθα είς τόν Κτίστην.
Ή ένοικούσα έπίπνοια τού Αγίου Πνεύματος είναι αύτή ή όποια θεοί τόν μέτοχον αύτής καί ένοποιεΐ συγχρόνως τόν άνθρωπον μέ τό περιβάλλον αύτού, ώστε νά αισθάνεται αύτό ώς μέρος τού έαυτού του καί νά σέβεται αύτό ώς κάτι τό ίερόν, χωρίς νά παρασύρεται είς καταχρήσεις καί ύπερβολάς.
Ό σεβασμός καί ή τροφή τού άνθρώπου εκ τού φυσικού κόσμου άσφαλώς καί δέν έπιτυγχάνεται διά τής άπλήστου χρήσεως αύτού, άλλά διά τού σεβασμού αύτού, δηλαδή τού άλληλοσεβασμού τού άνθρώπου πρός τόν συνάνθρωπον, τού άνθρώπου πρός τά έμβια όντα, άλλά καί τά έχοντα ικμάδα καί προσφοράν ζωής «καλά λίαν» καί έν σοφία καί άρμονία πλασθέντα μόνω τώ λόγω τού Κυρίου όρατά τε καί άόρατα στοιχεία τής φύσεως. Τοιουτοτρόπως θά δυνηθώμεν νά πίωμεν ύδωρ έκ τής ζωοποιού πέτρας, νά βλέπωμεν τόν αίσθητόν ήλιον καί άναγώμεθα είς τόν νοητόν ήλιον τής δικαιοσύνης, νά άτενίζωμεν τόν ύλικόν στύλον τού Όσιου Συμεών καί νά βλέπωμεν τόν άληθινόν στύλον τού φωτός, νά βλέπωμεν τάς νεφέλας τών ύδάτων μέ στόχον νά είσέλθωμεν είς τήν νεφέλην τού Αγίου Πνεύματος, είς τήν κατάπαυσιν, όπου πρόδρομος υπέρ ημών είσήλθε Χριστός, νά σπουδάσωμεν άπογραφήναι μετά τών πρωτοτόκων είς τήν έν ούρανοΐς 'Εκκλησίαν. Μόνον υπό τοιούτον φρόνημα κινούμενοι, έν σεβασμώ τής προσφοράς έκάστου έμβιου όντος καί φυτού είς τήν παγκόσμιον λειτουργίαν τής ζωής, θά έπιλύσωμεν αύτομάτως διά τής Θείας Χάριτος καί όχι διά τής άνθρωπίνης άδυνάμου βίας πάντα τά περιβαλλοντικά μας
προβλήματα. Τό μήνυμα τοΰτο ζωής, είναι μήνυμα ύποχρεώσεως νά συνεχίσωμεν τόν πνευματικόν αγώνα καί τήν προσπάθειαν, προσευχόμενοι, προτρεπόμενοι, παρακα- Λούντες, ίκετεύοντες, έφιστώντες τήν προσοχήν πάντων εις τήν αναγκαιότητα προστασίας ήμών αυτών από τής έπερχομένης οργής επί τήν κτίσιν λόγω τής άλΛοιώσεως αυτής.
Ή συνεχής προσήλωσις του άνθρώπου εις τά γήινα καί φθαρτά είναι ή προκαλοΰσα καί τά προβλήματα εις τήν δημιουργίαν, καθότι, όσον περισσότερον στρεφόμεθα εις τήν γήν, τόσον περισσότερον άπομακρυνόμεθα τού ουρανού καί τού Θεού.
Τήν όφειλετικήν καί σωτηριώδη δέσμευσιν αύτής ύπέρ τής προστασίας τού περιβάλλοντος καί τής συνεχίσεως έν πνευματική καί υλική άκμή τής επί τού πλανήτου ήμών ζωής, τού κόσμου τού Θεού, άναλαβούσα έν φόβω Θεού ή Μήτηρ Αγία τού Χριστού Μεγάλη Εκκλησία καί καλλιεργούσα άδιαλείπτως, μελετά τήν πραγματοποίησιν Οικολογικού Συνεδρίου κατά τόν προσεχή Ιούνιον έν τή έδρα αύτής έπί τού θέματος «Θεολογία, Οικολογία καί Λόγος: διάλογος διά τό περιβάλλον, τήν λογοτεχνίαν καί τάς τέχνας». Στόχος αύτού ή άφύπνησις τής παγκοσμίου συνειδήσεως έπί τής ειδικής καί ιδιαιτέρας σημασίας πτυχής τής ήθικής καί πνευματικής διαστάσεως τής οικολογικής κρίσεως καί τής έπαναφοράς τού περιβάλλοντος εις τό «άρχαιον κάλλος», τό φυσικόν, τό ίερόν, τό άγιον, τό τέλειον, ώς έξήλθεν έκ τών χειρών τού τεχνουργήσαντος αύτό Θεού Λόγου, εις άπόλαυσιν καί τροφήν ήμετέραν, μετά ιδιαιτέρων άναφορών εις τήν σχέσιν αύτού πρός τήν τέχνην καί τήν λογοτεχνίαν.
Έχοντες «έν έαυτοις άπαράθραυστον τήν μνήμην τών κριμάτων» τού Κυρίου, μαρτυρούμεν άπό τού Ιερού τούτου Κέντρου τών πανορθοδόξων τού λόγου τό άληθές καί έφιστώμεν τήν προσοχήν πάντων έπί τών έπαπειλουμένων δεινών, τά όποια ή Χάρις τού Κυρίου έκ φιλανθρώπου προνοίας άσφαλώς δέν θά έπιτρέψη, καλούντες τούς πάντας εις έπιστράτευσιν πρός καί διά τής προστασίας τού περιβάλλοντος ήμάς κόσμου έπιστροφήν εις τήν Πηγήν τής Ζωής, ταΐς πρεσβείαις τής Ύπεραγίας ήμών Θεοτόκου τής Παμμακαριστού, τού Οσίου Συμεών τού Στυλίτου καί πάντων τών Άγίων Άμήν.

βιδ' Σεπτεμβρίου α'