Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας

Η ΖΗΛΕΙΑ & Ο ΦΘΟΝΟΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ζηλεύω. Κάποτε και φθονώ. Το συναισθάνομαι αυτό και βασανίζομαι! Τι να κάνω για να απαλλαγώ από τέτοιες καταστάσεις;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Το πρώτον είναι να καταλάβουμε πόσο επικίνδυνο είναι αυτό το πάθος! Άμα κυριαρχίσει μέσα μας μέχρι πού μπορεί να μας ωθήσει!
Ξέρουμε ότι ο Κάιν ζήλεψε τον αδελφό του Άβελ. Η ζήλεια γέννησε μέσα του τον φθόνο, με αποτέλεσμα να σκοτώσει τον αδελφό του! (Γεν.4,6-9). Σε όλη του τη ζωή, μετά, αισθανόταν το αδικοχυμένο αδελφικό αίμα να τον κυνηγά! Ο βασιλιάς Σαούλ ζήλεψε που ο λαός επαινούσε και επευφημούσε τον Δαβίδ περισσότερο από αυτόν και επιχείρησε να τον σκοτώσει! (Α' Βασιλ. 18,6). Αλλά μήπως και τον ίδιο τον Χριστό οι Εβραίοι δέν τον σταύρωσαν από φθόνο; "Είχε καταλάβει ο Πιλάτος πως από φθόνο και μόνον του είχαν παραδώσει τον Ιησού" για να σταυρωθεί (Ματθ.27,18). Γεμάτη είναι η ιστορία της ανθρωπότητος από εγκλήματα που διαπράχτηκαν από ζήλεια και φθόνο!
Η ζήλεια και ο φθόνος τυφλώνει τον νουν, μαυρίζει την ψυχή, σκοτίζει την συνείδηση, θλίβει τον Θεό, χαροποιεί τους δαίμονες, κλείνει τον ουρανό, ανοίγει την κόλαση! Γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος: "όποιος -φθονεί- μισεί τον αδελφό του βρίσκεται στο σκοτάδι και πορεύεται μέσα στο σκοτάδι και δεν ξέρει που πηγαίνει, γιατί το σκοτάδι έχει τυφλώσει τα μάτια του" (1η Ιωάν. 2,11).
Όταν ξαφνικά βρεθούμε στο σκοτάδι, τι κάνουμε; Δεν αναζητούμε τρόπο να ανάψουμε φως να βγούμε από αυτή την πνιγηρή κατάσταση; Αυτό ας κάνουμε και όταν η ζήλεια και ο φθόνος βυθίζουν την ψυχή μας στο θανατηφόρο σκοτάδι! Να απαλλαγούμε απ´ αυτό και να λάμψει μέσα μας η αγάπη που εμπνέει ο Χριστός!

Και το δεύτερο· η ζήλεια, με όλες τις θλιβερές συνέπειες της, είναι καταστρεπτική για τον ίδιον τον εαυτό μας. Άλλα ελαττώματα μπορεί, μέχρι ενός σημείου, να μας προσπορίζουν -έστω και προσωρινά- κάποια οφέλη· αλλά η ζήλεια σε τίποτε απολύτως δέν μας ωφελεί. Μόνον κακά μας προξενεί! Και αυτά τα κακά και ολέθρια, που φέρνει, δέν είναι ούτε λίγα ούτε απλά!
Η ζήλεια ρουφάει όλες τις ψυχικές δυνάμεις του ανθρώπου. Σαν το σαράκι που τρώει το ξύλο και η σκουριά που καταστρέφει το σίδερο. Δεν έχει ο ζηλιάρης κουράγιο για τίποτε. Δεν έχει όρεξη για φαγητό, οπότε εξαντλείται σωματικά και αδυνατίζει. Σε μεγάλη κρίση ζήλειας ο άνθρωπος χάνει τον ύπνο του, έχει νευρική ένταση, σπασμούς μυών, τρεμούλιασμα, ζαλάδες, άγχος. Χάνει τη λογική κρίση και την αξιοπρέπειά του με όσα λέγει. Θολώνει το μυαλό του και ενεργεί παράλογα. Αισθάνεται δυστυχισμένος· τίποτε δεν τον ικανοποιεί. Δεν χαίρεται τίποτε στη ζωή του, γίνεται αντικοινωνικός μέχρι του σημείου οι άλλοι να μήν τον αντέχουν!
Και γιατί όλα αυτά; Διότι δέν υποφέρει να τον περνά ο άλλος στη φήμη, στον πλούτο, στην εξυπνάδα, στην επαγγελματική εξέλιξη, στην σωματική διάπλαση και ομορφιά. Γιατί ο άλλος να έχει κάτι πάρα πάνω από αυτόν; Γιατί να επαινούν τον άλλον και όχι αυτόν. Γιατί να πάρει ο άλλος κάποια διάκριση, ένα βραβείο και όχι αυτός! Έτσι η ζήλεια κατατρώει την ψυχή του και δέν χαίρεται τίποτε στη ζωή του!

Πόσο διαφορετική θα ήταν η ψυχική του διάθεση άν έμενε ευχαριστημένος με όσα έχει και με τα όσα μπορεί, με τον τίμιο αγώνα του, να αποκτήσει! Άν ανεγνώριζε τις επιτυχίες των άλλων και θαύμαζε την υπεροχή τους ! Αν προσπαθούσε να μιμηθεί τον επιτυχημένον συνάνθρωπόν του, σε όποιο, βέβαια, σημείο θα μπορούσε να τον φθάσει! (Διότι όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν τις ίδιες διανοητικές και σωματικές ικανότητες). Αν μπορούσε, με ταπεινοφροσύνη, να εκτιμήσει τις προσωπικές του ικανότητες και δυνατότητες και να αρκεσθεί να τις αξιοποιήσει με την εργατικότητά του, χωρίς να συγκρίνει τον εαυτό του με κανέναν άλλον! Θα έμενε αυτάρκης, ικανοποιημένος, ειρηνικός, πραγματικά ευτυχισμένος! Αυτή είναι και η αποτελεσματική αντιμετώπιση του πάθους της ζήλειας.