Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας

Η  ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ένα σοβαρό ελάττωμα που μου καταλογίζουν οι άνθρωποι του περιβάλλοντός μου είναι οι κατηγορίες που λένε ότι εκτοξεύω εναντίον τους και οι οποίες κάποτε αποδεικνύονται ψεύτικες. Δέν το καταλαβαίνω, πως συμβαίνει αυτό! Εγώ νομίζω ότι είναι σωστές. Βέβαια, μετά δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα μεταξύ μας και χάνω την ειρήνη της ψυχής μου. Πως μπορώ να αποφεύγω τέτοιες καταστάσεις;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Το να κατηγορούμε κάποιον άδικα, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, αποτελεί μία από τις βαρύτερες αμαρτίες. Η ψεύτικη κατηγορία εναντίον άλλου είναι συκοφαντία. Εφευρέτης της συκοφαντίας, όπως γνωρίζουμε, είναι ο διάβολος, ο οποίος ως πατέρας του ψεύδους μέσα στον παράδεισον τόλμησε να συκοφαντήσει τον ίδιο τον Δημιουργό στην Εύα και να την αποπλανήσει, με συνέπεια να έλθουν όλα τα κακά στον κόσμο. Έτσι εκείνος που συκοφαντεί κάποιον μιμείται το έργον του διαβόλου.
Αν με ειλικρίνεια εξετάσουμε τον εαυτό μας θα διαπιστώσουμε ότι τα κίνητρα που μας ωθούν στη συκοφαντία είναι η ζήλεια, ο φθόνος η μνησικακία, η υπερηφάνεια και άλλα κρύφια πάθη που μολύνουν την ψυχή μας. Έτσι η συκοφαντία, είναι επισφράγισμα και ενεργοποίηση άλλων παθών, τα οποία λερώνουν την ψυχή και της προκαλούν ανεπανόρθωτη βλάβη.
Οπότε ο συκοφάντης, το βέβαιο είναι ότι βλάπτει τον εαυτό του, αυτόν που τον ακούει και καμιά φορά και αυτόν που συκοφαντεί.
Αλλά αυτός που εξευτελίζει και συκοφαντεί τον πλησίον του εξοργίζει τον Θεό και οι συνέπειες για τη στάση του αυτή είναι πολύ βαριές, διότι έχει ως αποτέλεσμα να εγκαταλειφθεί από τη Χάρη του Θεού, με αποτέλεσμα την πτώση σε πολλά άλλα αμαρτήματα. Και η πτώση αυτή, αν δεν επέλθει η μετάνοια, ώστε να αποκατασταθεί η σχέση με τον Θεό και τον αδελφό, «είναι θάνατος της ψυχής», δηλαδή βίωμα κόλασης πριν από την επικείμενη κόλαση.
Οι Άγιοι σκέπαζαν τα αμαρτήματα του πλησίον, για να μας υποδείξουν την αγάπη και τη συγχωρητικότητα και το ότι πρέπει να ασκήσουμε τον εαυτό μας στο να μην κακολογούμε και να μη λέμε ψέματα εναντίον του αδελφού μας.
Είναι αλήθεια ότι συνήθως έχουμε την εντύπωση ότι δεν κακολογούμε και δεν συκοφαντούμε κανέναν, αλλά ότι εμάς μας συκοφαντούν οι άλλοι. Όμως και οι ανακρίβειες, οι υπερβολές, οι εύκολες κρίσεις και κατακρίσεις, που κάποτε βγαίνουν από το στόμα μας, όχι σπάνια, μπορεί να είναι δυσφημιστικές και συκοφαντικές για το πρόσωπο του πλησίον.
Όλοι έχουμε δοκιμάσει την πικρότητα και το φαρμάκι της συκοφαντίας. Κι αυτό γιατί άλλα κίνητρα είχαμε εμείς σε κάποια κίνηση μας και άλλα κίνητρα μας απέδωσαν οι άνθρωποι του περιβάλλοντός μας. Και συχνά μπορεί αυτοί να είναι και φίλοι μας ή συγγενείς μας, οπότε ο πόνος μας γίνεται μεγαλύτερος. Αυτό λοιπόν, που δεν θέλουμε να μας κάνουν οι άλλοι ας αποφεύγουμε "πάση θυσία" να το κάνουμε στους άλλους.
Ένας αποτελεσματικός τρόπος σ´ αυτή την προσπάθειά μας είναι το να αρχίσουμε να αμφιβάλλουμε για την κρίση μας, διότι αυτή δεν είναι πάντα ασφαλής. Τα αισθητήριά μας συχνά κάνουν λάθος. Δεν γνωρίζουμε την πρόθεση του άλλου, γι' αυτό ερμηνεύουμε λανθασμένα τη συμπεριφορά του. Άλλωστε δεν έχουμε τη δυνατότητα να κρίνουμε τον άλλο, γιατί δεν μπορούμε να μπούμε στην ψυχή του. Η κρίση είναι έργο μόνο του Θεού.
Τέλος ας σκεπτόμαστε, τί ωφελεί το να συκοφαντήσουμε τον συνάνθρωπό μας ή το να παρουσιάζουμε το τυχόν σφάλμα του, έστω κι αν ακόμη είναι αληθινό; Αν το σκεφθούμε ώριμα, θα δούμε ότι αυτή η ενέργειά μας εξυπηρετεί μόνο την εμπάθειά μας με αποτέλεσμα εμείς να χάνουμε την ψυχική μας ειρήνη!
Ας ικετεύουμε τον Κύριον, μαζί με την ειλικρινή προσπάθεια μας, να μας απαλλάξει από το πάθος της συκοφαντίας και πάσης κατακρίσεως· "Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου....δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου..." (Ευχή Αγίου Εφραίμ του Σύρου).