Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΣΤΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΤΗ ΧΑΡΑ;

Εάν αναμνησθούμε γεγονότα της προσωπικής μας ζωής, που μας αφαίρεσαν την ειρήνη από την ψυχή μας και μας δημιούργησαν ταραχή και στενοχώρια, θα διαπιστώσουμε ότι τα περισσότερα είχαν σχέση με την προσβολή του εγώ μας.

Κάθε άνθρωπος, από τη φύση του, έχει μέσα του την έφεση προς το καλύτερο και το ανώτερο. Και αυτό είναι πολύ καλό για την συνεχή βελτίωση και ανάπτυξή μας· "επί την τελειότητα φερώμεθα" (Εβρ.6,1). Όμως, άλλο είναι το τι εμείς αισθανόμαστε μέσα μας και ποιά ιδέα έχουμε σχηματίσει για τον εαυτόν μας, για τα προσόντα μας, τις ικανότητές μας, την επαγγελματικήν επιτυχία μας, την ηθική ή πνευματική μας ανάπτυξη, και άλλο ποιά είναι η πραγματικότητα. Συνήθως η εγωϊστική τάση, που φωλιάζει στη ψυχή μας, όλα αυτά τα προσόντα, τα χαρίσματα, τις αρετές και τα επιτεύγματά μας τα βλέπει με μεγενθυντικό φακό και τα μεγαλοποιεί.
Τα προσόντα και τα χαρίσματα των άλλων συνήθως τα ελαχιστοποιεί ή και τα αμφισβητεί. Αποτέλεσμα να θεωρεί τον εαυτόν του ανώτερον από όλους τους άλλους και να αναμένει και οι άλλοι να έχουν την ίδια ιδέα γι αυτόν.
Όμως η ίδια διεργασία γίνεται και στην ψυχολογία των άλλων· και εκείνοι επιδιώκουν να θεωρούν τον εαυτόν τους ανώτερον από αυτόν. Όταν λοιπόν, από κάποια αφορμή, δεχθεί κάποια προσβολή, π.χ. κατηγορηθεί για λαθεμένες ενέργειες, άδικα λόγια, κακή συμπεριφορά, ή δέν αναγνωρισθεί η αξία του, στενοχωρείται, θυμώνει, επιτίθεται εναντίον των άλλων και έτσι ούτε η ειρήνη ούτε η χαρά παραμένει στην ψυχή του.
Θα σκεφθεί κανείς, φυσικό δέν είναι; Μπορώ να μη θυμώσω και να μη φωνάξω όταν με προσβάλλουν; Όταν θίγουν την προσωπικότητά μου; Φυσικό είναι, αλλά για τον άνθρωπο που κυριαρχείται από τα "χοϊκά" ένστικτά του· Και τί θα επιτύχει με τους θυμούς τις φωνές και με κάθε βίαιη αντίδραση; Την απώλεια της ειρήνης και της χαράς της ψυχής του! Με την άσχημη συμπεριφορά του, θα μειώσει το κύρος του και την αξιοπρέπειά του!
Ο πνευματικός όμως άνθρωπος, που αγωνίζεται να ακολουθεί τα ίχνη του Χριστού, και που φέρει το όνομα του Χριστού και λέγεται Χριστιανός δέν θεωρεί φυσική την πάρα πάνω αντίδραση του "χοϊκού" ανθρώπου. Ο άνθρωπος του Θεού, δέν έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Ακούει και τηρεί την προτροπήν του Απ. Παύλου: "μή υπερφρονείν παρ´ ό δει φρονείν, αλλά φρονείν εις το σωφρονείν" (Ρωμ. 12,3).
Συναισθάνεται τις αδυναμίες του και αναγνωρίζει τα λάθη του. Ξέρει ότι κανείς δεν είναι αναμάρτητος, επομένως κι αυτός είναι αμαρτωλός. Όταν ο άλλος του υποδείξει τα λάθη του ή τυχόν εφάμαρτες ενέργειες, όχι μόνον δέν θυμώνει και δεν καταφέρεται εναντίον του, αλλά και τον ευγνωμονεί, διότι τον βοήθησε να καταλάβει κάτι που δέν το είχε διαπιστώσει από μόνος του.
Έτσι ό,τι και να του κάνουν οι άλλοι, ο,τι και άν του πούν, ο αληθινός χριστιανός διατηρεί μέσα του τα θεόσταλτα δώρα της ειρήνης και της χαράς.

-Ναί αλλά, άν άδικα με κατηγορούν, με συκοφαντούν, και βλάπτουν την υπόληψή μου στην κοινωνία, μπορώ να μή θυμώσω και να μήν αντιδράσω;

Επ´ αυτού θα συνεχίσουμε...