Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας

Κήρυγμα Μητροπολίτη Πισιδίας Κυριακή του Τυφλού 9.6.2013

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
(9 Ιουνίου 2013)
ΕΙΣ Ι.Ν.ΑΓ.ΣΚΕΠΗΣ ΠΑΠΑΓΟΥ

"Ραββί, τίς ήμαρτεν, ούτος ή οι γονείς αυτού
ίνα τυφλός γεννηθή;" (Ιωάν. 9,2).

Αυτή τήν ερώτηση απηύθυναν οι Απόστολοι πρός τόν Κύριο, όταν είδαν στο δρόμο τους τόν εκ γενετής τυφλόν. Επηρεασμένοι από λανθασμένες ιουδαϊκές αντιλήψεις, ότι ο άνθρωπος αρρωσταίνει και βασανίζεται εξ αιτίας τών προσωπικών αμαρτιών του ή τών αμαρτιών τών γονέων του, ήσαν σίγουροι, ότι η αμαρτία ήταν η αιτία, που γεννήθηκε ο άνθρωπος αυτός τυφλός. Καί οι Φαρισαίοι, όταν αργότερα ο πρώην τυφλός, με επιχειρήματα υποστήριζε τόν Ιησούν, τού είπαν: "εν αμαρτίαις σύ εγεννήθης όλος, και σύ διδάσκεις ημάς;" (στίχ.34). Εσύ πού εξ αιτίας τών αμαρτιών σου, γεννήθηκες τυφλός, τολμάς να κάνεις σε μάς το δάσκαλο;
Μήπως και στίς ημέρες μας δέν απαντάται αυτό το φαινόμενο; Συμβαίνει, όχι σπάνια, να επισκέπτεται κάποιος έναν άρρωστο, θλιμμένο, πονεμένο, με το αίσθημα ότι από τις αμαρτίες του τά έπαθε• και είναι φυσικό αυτό το αίσθημα να επηρεάζει τη στάση του απέναντι στον πονεμένο. Ο Απ.Παύλος όμως μάς συμβουλεύει: "κλαίειν μετά κλαιόντων" (Ρωμ. 13,15). Και ο ίδιος συνέπασχε με τούς αρρώστους: "τίς ασθενεί και ουκ ασθενώ;" έγραφε (Β´ Κορ.11,29). Τόν πόνο τού άλλου τόν έκανε δικό του πόνο, γιά να ανακουφίσει, παρηγορήσει και ενισχύσει τόν κάθε πάσχοντα, όπως είδαμε να κάνει ο Απόστολος καί όταν ο συνεργός του Επαφρόδιτος "ησθένησε παραπλήσιον θανάτου", όπως γράφει στούς Φιλιππησίους (2, 27). Ο Θεόπνευστος Απόστολος δέν επιρρίπτει ευθύνες στόν συνεργό του γιά τήν αρρώστια του. Πώς λοιπόν, νομιμοποιείται κανείς να καταλογίζει αμαρτίες στόν άνθρωπο πού πάσχει;
Αλλά και άν κάτι τέτοιο έχει συμβεί, η περίοδος τού πόνου, δέν είναι ο κατάλληλος χρόνος γιά να του γίνουν συστάσεις και να του αποδοθούν ευθύνες, γιά τήν ταλαιπωρία του. Δέν αποκλείεται, φυσικά, να υπάρχουν περιπτώσεις, κατά τίς οποίες κάποιος από άσωτη ζωή να ασθενήσει ή να υποστεί άλλες θλιβερές συνέπειες. Αυτό όμως σημαίνει ότι, πάντοτε, οι αμαρτίες είναι η αιτία τών ασθενειών και τών συμφορών του κάθε ανθρώπου; Ποιά είναι η απάντηση που μάς δίνει η Αγία Γραφή στο σοβαρό αυτό θέμα;
Άς θυμηθούμε την περίπτωση του Ιώβ• Ως γνωστόν είχαν σκοτωθεί τα παιδιά του, είχαν καεί τα σπαρτά του, είχαν κλαπεί τα ποίμνιά του, είχαν γκρεμιστεί τα σπίτια του• καί σάν να μήν έφταναν αυτά, είχε προσβληθεί καί από φοβερή αρρώστια. Οι φίλοι του, τόν επισκέφθηκαν έξω από τήν πόλη, όπου είχε καταφύγει, γιά νά μη μεταδοθεί και σε άλλους η αρρώστια του, που είχε γεμίσει το σώμα του με πληγές γεμάτες σκουλήκια. Αλλά αντί να τον παρηγορήσουν, του έλεγαν ότι, υποφέρεις τόσο άσχημα, εξ αιτίας τών πολλών αδικιών, που έκανες σε βάρος πτωχών ανθρώπων. Από τίς πολλές σου αμαρτίες βασανίζεσαι τόσο σκληρά. (Ιώβ,22,5-10 κ.α.). Μετά από μακρούς διαλόγους του Ιώβ με τούς φίλους του, που τόν κατηγορούσαν συνεχώς, εμφανίζεται ο Θεός στόν Ελιφάζ, (έναν από αυτούς) καί του λέγει: "Ήμαρτες σύ καί οι δύο φίλοι σου• Ου γάρ ελαλήσατε ενώπιόν μου αληθές ουδέν ...Ου γάρ ελαλήσατε αληθές κατά του θεράποντός μου Ιώβ....". Καί τούς έστειλε να παρακαλέσουν τόν Ιώβ να τους συγχωρήσει, γιά τίς άδικες κατηγορίες, που απηύθυναν εναντίον του (Ιώβ 42,7-8). Από το περιεχόμενο του βιβλίου του Ιώβ σαφώς μαθαίνουμε ότι, ο Θεός παρεχώρησε στόν Ιώβ τήν αρρώστια καί τα άλλα δεινά -όχι εξ αιτίας αμαρτιών- αλλά γιά να νικήσει τόν σατανά, που τού προξενούσε συμφορές, με τήν θαυμαστή υπομονή του, καί γιά να αποδειχθεί η υπακοή, η αφοσίωση καί η γνήσια αγάπη του Ιώβ πρός τόν Θεόν.
Σήμερα ακούσαμε στο ιερό Ευαγγέλιο τόν Κύριο να απαντά στούς Μαθητές Του• "ούτε ούτος ήμαρτεν ούτε οι γονείς αυτού-του τυφλού-... αλλ´ ίνα φανερωθή τα έργα του Θεού εν αυτώ" (Ιωάν.9,3). Με τήν θαυματουργική ανάβλεψη του τυφλού, τίς τεκμηριωμένες αποστομωτικές απαντήσεις του πρός τούς υποκριτές Φαρισαίους, που συκοφαντούσαν τόν Χριστό και τα έργα Του, και με τήν ομολογία τής πίστεώς του πρός τόν Κύριο,που του χάρισε το φώς τών οφθαλμών του και το πνευματικό φώς τής ψυχής του, δοξάσθηκε ο Θεός!
Άν προσέξουμε τούς βίους, τόσον τών αναγνωρισμένων Αγίων, όσον και συγχρόνων εξαγιασμένων μορφών, διαπιστώνουμε ότι υπέφεραν από μακροχρόνιες ασθένειες και τόσες άλλες ταλαιπωρίες! Θά ήταν παραλογισμός να ισχυρισθεί κανείς ότι οι άνθρωποι αυτοί του Θεού, εξ αιτίας τών αμαρτιών τους υπέφεραν. Τίς τελευταίες δεκαετίες ξεχώρισαν σε αγιότητα βίου μερικοί Γέροντες όπως ο π. Πορφύριος, ο π. Παΐσιος, οι Αγιορείτες, καί ο π. Ιάκωβος Τσαλίκης, τής Ι.Μονής Οσίου Δαβιδ τής Ευβοίας. Μέ τα ιδιαίτερα πνευματικά χαρίσματα, που αξιώθηκαν να λάβουν από τόν Θεό, μετά από σκληρούς ασκητικούς αγώνες, θεράπευαν ασθενείς, προστάτευαν από κινδύνους και βοηθούσαν πολλούς να βρούν τόν δρόμο τής σωτηρίας. Οι ίδιοι όμως; Καί οι τρείς, επί χρόνια πολλά, υπέφεραν από βαρειές αρρώστιες, και έτσι τελείωσαν τη ζωή τους! Στο γιατί; θά μπορούσαν να δοθούν πολλές απαντήσεις. Μία είναι αυτή που έδωσε ο μακαριστός Γέροντας Ιάκωβος σε απορία πνευματικού του παιδιού, πού είχε τήν απορία:
- Εφ´ όσον ο π. Ιάκωβος αγαπά το Θεό και τούς Αγίους, ζεί όπως θέλει ο Θεός, σέβεται τα ιερά Λείψανα και τιμά τίς άγιες εικόνες, γιατί ο Θεός επέτρεψε νά πάει βαριά άρρωστος στο Νοσοκομείο και να του κάνουν τόσες σοβαρές εγχειρήσεις; και η απάντηση του Γέροντα: - Τα επέτρεψε ο Θεός γιά να ταπεινωθώ.
Απάντηση πού μάς υπενθυμίζει τα λόγια του Απ. Παύλου: - Λόγω τών υπερβολικών αποκαλύψεων, γράφει στούς Κορινθίους, μού δόθηκε "σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος σατάν" -αγκάθι σουβλερό- να με βασανίζει γιά να "μή υπεραίρωμαι", να μή υπερηφανεύομαι! (βλ.Β´ Κορ. 12,7). Οι ερμηνευτές λένε ότι αυτός ο "σκόλοψ τη σαρκί" ήταν κάποια ασθένεια που τόν ταλαιπωρούσε σ´ όλη του τη ζωή. Είχε παρακαλέσει, όπως λέγει ο ίδιος ο Απόστολος, επανειλημμένα τόν Κύριο να τόν θεραπεύσει, αλλά η απάντηση που είχε πάρει από τόν Θεό ήταν: "Αρκεί σοι η χάρις μου• η γάρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται" (στίχ.9).
Μετά απ´ όλα αυτά, ελπίζω να συμφωνούμε με τήν διαπίστωση τού θεοπνεύστου Απ. Παύλου: "ώ βάθος πλούτου κά σοφίας και γνώσεως Θεού! Ως ανεξερεύνητα τα κρίματα Αυτού καί ανεξιχνίαστοι αι οδοί Αυτού! Τίς γάρ έγνω νούν Κυρίου; ή τίς σύμβουλος αυτού εγένετο; (Ρωμ.11,33-34).
Άς μή, λοιπόν, επιχειρούμε να δίνουμε δικές μας ερμηνείες σε θέματα πού μάς ξεπερνούν, καί σπεύδουμε να προβαίνουμε σε κρίσεις εναντίον θλιβομένων αδελφών μας, πού μπορεί να είναι άδικες.
Άς σεβόμαστε και αγαπούμε κάθε άρρωστο και πάσχοντα αδελφό μας με κατανόηση, και άς του συμπαραστεκόμαστε με ειλικρινές ενδιαφέρον, προσπαθώντας να τόν ανακουφίσουμε όσο περισσότερο μπορούμε.
Καί όταν εμείς πάσχουμε, άς μή δηλητηριάζουμε τήν ψυχή μας μέ τόν λογισμό, ότι ο Θεός μάς τιμωρεί γιά τίς αμαρτίες μας. Ο Θεός είναι όλος αγάπη! Κανέναν δέν τιμωρεί! Μάς παιδαγωγεί κάποτε, αλλά πάντα γιά το δικό μας συμφέρον. Άς παραθέτουμε, όπως συχνά επαναλαμβάνουμε "εαυτούς καί αλλήλους καί πάσαν τήν ζωήν ημών Χριστώ τώ Θεώ"! Κι Εκείνος ως στοργικός, φιλάνθρωπος, παντοδύναμος καί πολυεύσπλαχνος Θεός Πατέρας θα μάς συμπαρίσταται αποτελεσματικά σε κάθε ανάγκη, θλίψη καί πόνο μας.-