Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ : Γιατί ἡ Παλαιά Διαθήκη, πού χρησιμοποιοῦν οἱ Προτεσταντικές ἐκκλησίες ἔχει λιγότερα βιβλία ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ὅπως εἶναι γνωστόν, ὅταν ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἄρχισε νά ἐπεκτείνεται στίς χῶρες πού βρίσκονταν μέσα στήν Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, ἐπικρατοῦσε ἡ ἑλληνική γλώσσα. Ἀκόμη καί στήν Ἱερουσαλήμ ὑπῆρχαν Συναγωγές
Ἑβραίων, πού στή λατρεία χρησιμοποιοῦσαν τήν ἑλληνική γλώσσα. Ἡ ἑλληνική εἶχε ἀρχίσει νά διαδίδεται εὐρύτερα ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Σέ τέτοιο βαθμό μάλιστα, πού οἱ περισσότεροι Ἑβραῖοι τῆς Διασπορᾶς (ὅπως τῆς Αἰγύπτου καί ἄλλων χωρῶν) μιλοῦσαν μόνον τήν ἑλληνική. Γι αὐτόν τόν λόγο, ἀπό τά μέσα τοῦ 3ου αἰώνα π.Χ., ἑλληνομαθεῖς Ἑβραῖοι Νομοδιδάσκαλοι τῆς Ἀλεξανδρείας παρακινήθηκαν νά μεταφράσουν τήν Π. Διαθήκη ἀπό τά πρωτότυπα ἑβραϊκά κείμενα στήν ἑλληνική γλώσσα. Ἡ μετάφραση αὐτή, γιά τήν ὁποίαν ἐργάστηκαν 72 μορφωμένοι μεταφραστές, ὁλοκληρώθηκε τό ἔτος 134 π.Χ. στήν Ἀλεξάνδρεια, ἐπί Πτολεμαίου τοῦ Φιλαδέλφου. Νά σημειωθεῖ ἐδῶ ὅτι περί τό 100 π. Χ. προστέθηκε στό κείμενο αὐτό καί τό βιβλίο ΣΟΦΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ, πού εἶναι τό τελευταῖο τῆς Παλαιᾶς Διθήκης, τό ὁποῖο γράφτηκε ἀπό τόν συγγραφέα στήν ἑλληνική γλώσσα. Ἔτσι λοιπόν, αὐτό τό κείμενο, πού περιλαμβάνει 49 ἐπί μέρους βιβλία, καί τό ὁποῖο εἶναι γνωστό ὡς Παλαιᾶς Διαθήκης Μετάφρασις τῶν Ἑβδομήκοντα (γιά στρογγυλοποίηση τοῦ ἀριθμοῦ 72, πού ἦταν στήν πραγματικότητα οἱ μεταφραστές) ἐχρησιμοποιεῖτο σέ ὅλες τίς Ἑλληνόφωνες Ἑβραϊκές Συναγωγές. Ὅπως ἦταν φυσικό, αὐτό τό κείμενο
γνώριζαν οἱ Μαθητές τοῦ Κυρίου καί ἀπό αὐτό παράθεσαν περικοπές στά βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης, πού ἀργότερα συνέγραψαν (Ἱερά Εὐαγγέλια κ.ά.). Ἡ Ἐκκλησία αὐτή τή μετάφραση χρησιμοποιεῖ μέχρι σήμερα στή λατρεία της, καί οἱ ἐκκλησιαστικοί συγγραφεῖς αὐτή τή μετάφραση χρησιμοποίησαν καί χρησιμοποιοῦν. Ἀλλά καί ἡ Δυτική Ἐκκλησία τῆς Ρώμης αὐτή τή μετάφραση εἶχε βάση στίς κατά καιρούς μεταφράσεις στήν Λατινική γλώσσα. Γι αὐτό, καί μέχρι σήμερα, ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία δέχεται τήν μετάφραση τῶν Ἑβδομήκοντα.
Τό πρόβλημα δημιουργήθηκε τόν 16ο μ.Χ. αἰώνα ἀπό τούς πρωτεργάτες τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Μαζί μέ πολλά ἄλλα, πού ἀπέρριψαν ἀπό τήν Ρ/Καθολική Ἐκκλησία (Ἱερά Μυστήρια, Ἱερωσύνη κ.ά.) δέν δέχτηκαν τό κείμενο τῆς Παλαιᾶς
Διαθήκης πού χρησιμοποιοῦσε, ἀλλά ἕνα ἄλλο κείμενο τῆς Π.Διαθήκης, στά Ἑβραϊκά,
τό ὁποῖο ἐπιμελήθηκαν οἱ Μασορίτες (Ἑβραῖοι Διδάσκαλοι τῆς Παραδόσεως) κυρίως ἀπό τόν 6ον ἕως τόν 8ον αἰώνα μ.Χ. Οἱ Ἑβραῖοι θορυβήθηκαν ἀπό τήν ἐξάπλωση τοῦ Χριστιανισμοῦ σέ ὅλο τόν κόσμο, καί μάλιστα ἀπό τό γεγονός ὅτι οἱ Χριστιανοί χρησιμοποιοῦσαν καί τό δικό τους Ἱερό Βιβλίο (τήν Παλαιά Διαθήκη), ἀπό τήν ὁποίαν ἀντλοῦσαν ἐπιχειρήματα ὅτι ὁ Μεσσίας- Χριστός ἦλθε, καί σ´ Αὐτόν ἐκπληρώνονται ὅλα ὅσα εἶχαν προαναγγείλει οἱ Προφῆτες. Γι αὐτό θέλησαν νά καταγράψουν στήν Ἑβραϊκή γλώσσα, μέ τόν δικό τους τρόπο, τήν Παλαιά Διαθήκη. Πρός τόν σκοπό αὐτό προσπάθησαν νά συγκεντρώσουν ὅσα χειρόγραφα ὑπῆρχαν στά ἑβραϊκά.
Ὅμως τό πρωτότυπο ἑβραϊκό κείμενο, πού εἶχαν μεταφράσει οἱ 70, εἶχε χαθεῖ. Οἱ Μασορίτες χρησιμοποίησαν ὅσα ἄλλα περισσότερα κείμενα βρῆκαν, ἐκ τῶν ὁποίων τά ἀρχαιότερα ἦσαν ἀπό τόν 2ον μ.Χ. αἰώνα. Τελικά συμπεριέλαβαν μόνον 37 βιβλία τῆς Π. Δ., πού εἶχαν γραφτεῖ μέχρι τόν 4ον π.Χ. αἰώνα.
Αὐτό λοιπόν τό Μασοριτικό κείμενο προτίμησαν νά θεωρήσουν ὡς ἀξιόπιστο οἱ Προτεσταντικές ἐκκλησίες, καί γι' αὐτό ἀπορρίπτουν τά ἄλλα βιβλία τῆς Μεταφράσεως τῶν ἑβδομήκοντα ὡς ΑΠΟΚΡΥΦΑ, καί ὄχι γνήσια. Πρός τοῦτο πρέπει νά συνέβαλε ἡ πρώτη τυπωμένη ἔκδοση τῆς ἑβραϊκῆς Βίβλου στή Βενετία, τό ἔτος 1525 μ.χ.(ἔτος κατά τό ὁποῖον διαμορφώνονταν οἱ θέσεις τῶν Προτεσταντῶν), μέ τήν ἐπιμέλεια τοῦ Jacob Ben Chajjim. Ἀπό τότε, αὐτό βασικά τό κείμενο μεταφράζουν οἱ προτεστάντες στήν γλώσσα κάθε χώρας, ὅπου δραστηριοποιοῦνται.