Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας

ΠΕΡΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ

Τοῦ Ἁγίου Νικολάου Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς)*

Δέν θά μποροῦσα νά ἀποκαλέσω τόν ἑαυτό μου Χριστιανό, ἐάν δέν ἤμουν αἰσιόδοξος. Καί ἄν ἀποκαλοῦσα τόν ἑαυτό μου Χριστιανό καί δέν ἤμουν αἰσιόδοξος, δέν θά ἤμουν εἰλικρινής Χριστιανός. Καί ὅλοι ἐσεῖς ματαίως ἀποκαλεῖσθε Χριστιανοί, ἐάν δέν εἶσθε αἰσιόδοξοι. Ὁ Χριστιανισμός ἀποτελεῖ τό μέγιστο κάστρο αἰσιοδοξίας. Ὁ Χριστιανισμός θεμελιώνεται στήν πίστη, τήν ἐλπίδα καί τήν ἀγάπη. Γιατί αὐτά τά τρία μόνο σώζουν: ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα καί ἡ ἀγάπη.

Ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα καί ἡ ἀγάπη συναποτελοῦν τήν αἰσιοδοξία. Μόνον ἡ αἰσιοδοξία μᾶς σώζει. Ἄν δέν ἔχουμε αἰσιοδοξία, δέν ἔχουμε πίστη. Χωρίς πίστη εἴμαστε σάν τά ζῶα πού σήμερα τό πρωΐ σφαγιάστηκαν στό σφαγεῖο. Χωρίς τήν αἰσιοδοξία, ὅλοι μας εἴμαστε ἀνάπηροι. Μεγαλύτερη ἀναπηρία ἔχει ὁ ἄνθρωπος χωρίς αἰσιοδοξία παρά ὁ ἄνθρωπος χωρίς πόδια. Ὁ Θεός ἐν σοφίᾳ τά πάντα ἔκτισε. Στό πρόσωπο τοῦ αἰσιόδοξου καθημερινά πέφτουν οἱ ἀκτῖνες τοῦ ἡλίου, τοῦ ζεσταίνουν καί τοῦ φωτίζουν τήν ψυχή, ἐνῶ τό πρόσωπο τοῦ ἀπαισιόδοξου μένει χωρίς τόν ἥλιο, μέ ἀποτέλεσμα ἡ ψυχή του νά εἶναι κρύα καί σκοτεινή. Ὁ πρῶτος καθημερινά βλέπει τά λουλούδια, ἐνῶ ὁ δεύτερος τόν σκουπιδότοπο. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει καμμιά δημιουργία χωρίς αἰσιοδοξία.

Ἀδελφοί μου, ἄς εἴμαστε αἰσιόδοξοι. Ἄς ἀτενίσουμε τόν κόσμο μας τήν ἡμέρα, ἄς δοῦμε ψηλά στόν οὐρανό τήν νύχτα καί ἄς ἔχουμε πίστη στόν Θεό. Ὑπάρχει ὁ Δημιουργός, ὁ Πλάστης τοῦ κόσμου καί Πατέρας μας. Ἡ σκέψη αὐτή ἄς εἶναι ἡ βάση τῆς αἰσιοδοξίας μας. Κάθε σπόρος ἀφοῦ σαπίσει, τότε βλαστάνει καί γίνεται λουλούδι. Μέ τόν θάνατο ἐμεῖς σαπίζουμε, γιά νά βλαστήσουμε στήν ἄλλη ζωή. Ἐπειδή εἴμαστε παιδιά ἑνός ἀθανάτου Πατέρα, γι΄αὐτό εἴμαστε καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀθάνατοι. Τί εἴδους Πατέρας θά ἦταν αὐτός, πού δέν θά δημιουργοῦσε παιδιά ὅμοια μ΄Αὐτόν; Ποιός Πατέρας θά ζοῦσε δισεκατομμύρια χρόνια καί θά εἶχε γιούς τῶν ὁποίων ἡ ζωή δέν διαρκεῖ οὔτε ἑκατό χρόνια ; Ἄς εἴμαστε αἰσιόδοξοι, ἐπειδή κανείς δίκαιος δέν θά πάει στήν κόλαση καί οὔτε ἕνας μή μετανοιωμένος ἁμαρτωλός στόν παράδεισο. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως γιά νά κατορθώσει νά εἰσέλθει στήν παράδεισο, πρέπει πρῶτα ὁ παράδεισος νά εἰσέλθει μέσα του. Στήν κόλαση ὁδηγεῖται αὐτός πού ἡ κόλαση ὑπάρχει ἤδη μέσα στήν ψυχή του. Ὁ παράδεισος εἶναι ἀθάνατη χαρά καί θεϊκή ἀνύψωση. Ἡ κόλαση εἶναι αἰώνια λύπη καί ἡ γεμάτη ἐνοχές καί τύψεις συνείδηση. Ἡ τιμωρία τῶν ἁμαρτωλῶν καί ἡ ἀνταμοιβή τῶν Δικαίων εἶναι οἱ ὑψηλότεροι μαθηματικοί νόμοι τῆς οἰκουμένης.

Ἄς εἴμαστε αἰσιόδοξοι, ἀκόμη καί ὅταν ζημιωνόμαστε, γιατί ἡ ζημιά μας δέν εἶναι ποτέ ἄστοχη καί χωρίς λόγο. Τά βάσανά μας εἶναι σημαντικός παράγοντας στήν συνολική πορεία ζωῆς τῆς ἀνθρωπότητος. Τά βάσανά μας εἶναι μισθός μέ τόν ὁποῖο πληρώνουμε εἰσιτήριο, γιά νά εἰσέλθουμε στόν τόπο τόν ὁποῖο φωτίζει ὁ Θεός μέ πολλούς ἥλιους.

* Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νικολάου Ἀχρίδος, «Νά εἴμαστε αἰσιόδοξοι», ὅ,τι και ἄν συμβαίνει, ἐκδ.
«Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 15-16.