Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας

ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΤΙΣΕΩΣ ΚΥΡΙΟΥ
ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Περιχαρῶς δεξώμεθα πιστοί, τό θεόπνευστον διάγγελμα τῆς νηστείας».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Κατά τόν τελευταῖον καιρόν παρατηρεῖται μία ἔξαρσις ἀνησυχιῶν. Πολλά προβλήματα ἀναφύονται. Ὁ κόσμος ὑποφέρει καί ζητεῖ βοήθειαν. Διερχόμεθα πράγματι μίαν γενικωτέραν δοκιμασίαν. Ἄλλοι τήν ὀνομάζουν ὕφεσιν οἰκονομικήν, ἄλλοι κρίσιν πολιτικήν. Δι΄ἡμᾶς εἶναι ἐκτροπή πνευματική. Καί ὑπάρχει θεραπεία. Πολλαί λύσεις δίδονται καί ἀπόψεις ἀκούγονται. Ἀλλά τά προβλήματα παραμένουν. Ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται ἐγκαταλελειμμένος καί μόνος. Ἀγνοεῖται ἡ βαθυτέρα φύσις του. Παραμένει εἰς τήν κατήφειαν τῆς ἀσαφείας καί τῆς ἀπογνώσεως.

Αἱ προτεινόμεναι λύσεις, ὁποιανδήποτε κατεύθυνσιν ἤ ἔκβασιν καί ἄν ἔχουν, δέν λυτρώνουν τόν ἄνθρωπον, διότι ἐκ προοιμίου τόν ἀφήνουν δέσμιον τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὁ ἐλευθερωτής τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Εἰσερχόμενος ὁ ἄνθρωπος εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας εἰσέρχεται εἰς τό κλίμα τῆς θείας παρακλήσεως, τῆς συμφιλιώσεως τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Ἔρχεται εἰς τά ἴδια. Ἡρεμεῖ τό πνεῦμα του. Εὑρίσκει ἕν οὐράνιον κάλλος καί μίαν ὡριμότητα πνευματικήν «εὐωδίας ἐνθέου πληροῦσαν πέρατα κόσμου». Ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει ὅλα ὅσα ὑποφέρομεν. Καί ἔχει τήν δύναμιν νά μᾶς ἐλευθερώσῃ. Μᾶς καλεῖ εἰς μετάνοιαν. Δέν ὡραιοποιεῖ τό ψεῦδος οὔτε ὑποκρύπτει τά δεινά. Λέγει ὅλην τήν ἀλήθειαν. Καί προτρέπει τόν ἄνθρωπον νά ἀντικρύσῃ τήν πραγματικότητα ὡς ἔχει. Νά συνειδητοποιήσωμεν ὅτι εἴμεθα γῆ καί σποδός.

Εἰς τόν Μέγαν Κανόνα τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου γίνεται λόγος διά τά δάκρυα τῆς μετανοίας καί τόν κλαυθμόν τοῦ πένθους, τόν πόνον τῶν τραυμάτων. Ἀλλά ἀκολουθεῖ ἡ ἀνάπαυσις τῆς ψυχῆς καί ἡ ὑγεία τοῦ πνεύματος. Ὑπάρχει ὁ Πλάστης καί Σωτήρ ἡμῶν. Ἐκεῖνος διά τό πλῆθος τοῦ ἐλέους Του μᾶς ἐτοποθέτησεν εἰς τό μεθόριον τῆς ἀφθαρσίας καί τῆς θνητότητος. Δέν μᾶς ἐγκατέλειψεν. Ἦλθε καί μᾶς ἔσωσε. Κατέλυσε τῷ Σταυρῷ Του τόν θάνατον. Ἐχαρίσατο ἡμῖν τήν ἀφθαρσίαν τῆς σαρκός.

Ἐφ΄ὅσον εἴμεθα σύμφυτοι τοῦ Χριστοῦ, διατί ταρασσόμεθα ματαίως; Διατί δέν προστρέχομεν εἰς Αὐτόν; Ἡ Ἐκκλησία δέν σχολιάζει τήν φθοράν οὔτε μᾶς ἐγκαταλείπει εἰς αὐτήν. Γνωρίζει τάς βαθυτέρας ἐφέσεις τοῦ ἀνθρώπου καί ἔρχεται ὡς ἀρωγός καί λυτρωτής ἡμῶν. Ἔχομεν ἀνάγκην τῆς τροφῆς. Ἀλλ΄«οὐκ ἐπ΄ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» (Ματθ. δ΄4). Ἔχομεν ἀνάγκην τῆς πνευματικῆς κατανοήσεως, ἀλλά δέν εἴμεθα ἀσώματοι. Εἰς τήν Ἐκκλησίαν εὑρίσκομεν τό πλήρωμα τῆς ζωῆς καί τῆς κατανοήσεως ὡς θεανθρωπίνην ἰσορροπίαν. Μακράν τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος ἐξαχρειοῦται καί διαφθείρεται. Ἐκεῖ ὅπου ἀφθονοῦν τά ὑλικά ἀγαθά καί θεοποιεῖται ἡ σπατάλη, εὑδοκιμοῦν οἱ πειρασμοί τῶν σκανδάλων καί ἡ σύγχυσις τῆς σκοτώσεως.

Ἐκεῖ ὅπου μέ δέος ζῇ ὁ ἄνθρωπος καί δέχετει τά πάντα μέ εὐχαριστίαν καί εὐγνωμοσύνην, ὅλα ἁγιάζονται. Τό ὁλίγον εὐλογεῖται ὡς ἀρκετόν, καί τό φθαρτόν ἐνδύεται τήν αἴγλην τῆς ἀφθαρσίας. Ἀπολαμβάνει ὁ ἄνθρωπος τό πρόσκαιρον ὡς δῶρον Θεοῦ. Καί τρέφεται μέ τόν ἀρραβῶνα τῆς μελλούσης ζωῆς ἀπό σήμερον. Ὄχι μόνον λύνονται τά προβλήματα, ἀλλά καί οἱ πόνοι τῶν δοκιμασιῶν μεταβάλλονται εἰς δύναμιν ζωῆς καί ἀφορμήν δοξολογίας. Ὅταν αὐτό συμβῇ ἐντός ἡμῶν, ὅταν ὁ ἄνθρωπος εὑρίσκῃ τήν προσωπικήν του ἀνάπαυσιν καί σωτηρίαν διά τῆς παρακαταθέσεως τῶν πάντων Χριστῷ τῷ Θεῷ, τότε φωτίζεται ὁ νοῦς του. Γνωρίζει τόν ἑαυτόν του καί τόν κόσμον ὅλον. Ἔχει ἐμπιστοσύνην εἰς τήν ἀγάπην τοῦ Δυνατοῦ. Αὐτό τό γενονός τόν ἴδιον τόν πιστόν στηρίζει. Καί μεταδίδεται δι΄ἀοράτου ἀκτινοβολίας ὡς ἐνίσχυσις πρός ὅλους τούς πεινῶντας καί διψῶντας τήν ἀλήθειαν.

Ὁ κόσμος ὅλος ἔχει ἀνάγκην τῆς σωτηρίας ἀπό τόν Δημιουργόν καί Πλάστην του. Ὁ κόσμος ὅλος ἔχει ἀνάγκην ἀπό τήν παρουσίαν τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τῶν Ἁγίων. Ἄς εὐχαριστήσωμεν τόν Κύριον καί Θεόν ἡμῶν δι΄ὅλας τάς εὐεργεσίας Του, καί διά τήν παροῦσαν περίοδον τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς.

Ἰδού καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού καιρός μετανοίας.

Εἴθε νά διαπλεύσωμεν τό τῆς Νηστείας πέλαγος διά συντριβῆς καί ἐξομολογήσεως, ὥστε νά φθάσωμεν εἰς τήν ἄληκτον χαράν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς τόν Ὁποῖον πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, βιβ΄

+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν.