Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας

ΤΟ ΒΑΦΤΙΣΜΑ

Σαν καλοί ορθόδοξοι Χριστιανοί που ήταν οι Ατταλειώτες, φρόντιζαν να βαφτίζουν τα μωρά τους όσο γινόταν νωρίτερα. Ήταν συνήθεια, ο κουμπάρος που είχε στεφα­νώσει τους γονείς στο γάμο τους, να βαφτίζει και τα παιδιά τους, ή τουλάχιστον το πρώτο παιδί. Αν τύχαινε να πεθάνει το παιδί αβάπτιστο, αυτό κρινόταν σαν μεγάλη αμαρ­τία. Έτσι, αν το βρέφος αρρώσταινε πριν βαφτιστεί και ήταν βαρειά, φώναζαν επειγόντως τον παπά στο σπίτι κι αυτός το βάφτιζε με πρόχειρο και βιαστικό τρόπο, με απλό ράντισμα, χωρίς πολλές τελετουργίες, μην τύχει και πεθάνει αβάφτιστο.

Τα βαφτίσια γινόντουσαν συνήθως στα σπίτια και σπάνια στην εκκλησιά. Ο κουμπάρος που θα βάφτιζε το παιδί, ο νονός δηλαδή, αναλάμβανε εκείνος όλα τα έξοδα. Όπως είπαμε, νονός γινόταν εκείνος που στεφάνωσε τους γονείς του παιδιού, κατά συνήθεια, ο αμέσως μικρότερος αδελφός του πατέρα του. Κι όταν λέμε πως ο νονός αναλάμβανε όλα τα έξοδα, εννοούμε όλα ανεξαιρέτως τα έξοδα της βάφτισης. Τα βαφτιστικά του μωρού (πλήρη ενδυ­μασία), τις λαμπάδες, το ελαιόλαδο, το σαπούνι, τα έξοδα της εκκλησιάς, τους παπάδες, ψάλτες και καντηλανάφτες κι ό,τι άλλο χρειαζόταν. Την εποχή εκείνη, δεν συνηθιζόντουσαν οι μπομπονιέρες. Ο νονός μοίραζε στον κόσμο τα «Μαρτυρικά» σταυρουδάκια, και στα παιδιά νομίσματα μικρής αξίας.

Μετά το βάφτισμα του μωρού, η νονά ή κάποια οικεία του νονού, παράδινε ντυμένο το παιδί στη μητέρα του, αφού πρώτα η μητέρα έκανε τριπλή γονυκλησία και της φιλούσε το χέρι. Το νερό από τη βάφτιση, χυνόταν σε ειδικό χωνευτήρι που υπήρχε στην εκκλησιά και το ρουφούσε η γη. Συνήθως την 3η μέρα μετά τη βάφτιση, ερχόταν η νονά κι έπλενε τα ρούχα του μωρού που είχαν πάνω τους «Μύρο». Το νερό από εκείνη την πλύση, το έστελ­ναν επίσης στο χωνευτήρι της εκκλησιάς.

Την πρώτη Κυριακή μετά το σαράντισμα η λεχώνα με το μωρό στα χέρια της μαμμής, και η νονά, πήγαιναν στην εκκλησιά για να πάρει την σχετική ευχή από τον παπά η λεχώ­να. Παράλληλα, η νονά φρόντιζε για την πρώτη Μετάληψη του βαφτισιμιού της. Έτσι, ολοκληρωνόταν ο κύκλος του Μυστηρίου της Βάφτισης.

Από το βιβλίο «ΑΤΤΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΑΤΤΑΛΕΙΩΤΕΣ» Τόμος Β΄, Σελ. 57