Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας

ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΜΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

Στή γεωγραφική ἔκταση τοῦ σημερινοῦ νομοῦ Ἀτταλείας, στήν ὁποία ἐμπεριέχονται ἡ Λυκία, ἡ Παμφυλία καί τμῆμα τῆς νοτίου Πισιδίας καί δυτικῆς Κιλικίας, κατά τούς βυζαντινούς χρόνους, ὑπῆρχαν οἱ Ἱερές Μητροπόλεις Πέργης, Σίδης, Μύρων καί ἀπό τοῦ 11^ου αἰῶνος ἡ Ἐπισκοπή Ἀτταλείας ὀνομάζεται Μητρόπολις, ὑπό τόν τίτλον Πέργης καί Ἀτταλείας μέ δεκάδες Ἐπισκοπές. Οἱ ἀλλεπάλληλες ὅμως ἐπιδρομές – κυρίως – καί ἄλλα αἴτια προξένησαν ὁλοκληρωτικές καταστροφές σέ πολλές ἀπό αὐτές καί συρρίκνωση ἤ ἐξάλειψη τοῦ χριστιανικοῦ πληθυσμοῦ τους. 

Τήν κατάσταση αὐτή ἐμφανίζει καί τό Τακτικό τῆς ἐποχῆς τῆς Τουρκοκρατίας, πού σημειώνει στήν τελευταία του σελίδα 630 : «Πεντήκοντα καί μία Μητροπόλεις εἶναι ἐρημωμέναι καί Ἀρχιεπισκοπαί 18 καί Ἐπισκοπαί 478»¹. 

Ἔτσι ἀναγκάσθηκε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο τό ἔτος 1575 νά ὑπαγάγει ἐκκλησιαστικῶς ὅλες αὐτές τίς Ἐπαρχίες ὑπό τόν Μητροπολίτη Πισιδίας, «ὁ ὁποῖος ἤρχισε νά ἐμφανίζεται ἔκτοτε ὡς «ὑπέρτιμος καί Ἔξαρχος Σίδης, Μυρέων καί Ἀτταλείας» μέχρι τοῦ 1923, ἐνῶ μετά ταῦτα μόνον ὡς Σίδης καί Ἀτταλείας.»² Ἄς δοῦμε τίς Πολιτεῖες τῆς εὐρύτερης αὐτῆς περιοχῆς, στίς ὁποῖες οἱ Χριστιανικές - Ἑλληνικές Κοινότητες διατηρήθηκαν μέχρι τόν διωγμό τοῦ 1922-3. ³