Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας

ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ

Δημοσίευμα ΕΣΤΙΑ (Τετάρτη, 21 Ἀπριλίου 2010). 

Ἄν δέν ὑπῆρχε Δημιουργός¹ 

Ἀφορμή γιά τήν συγγραφή τοῦ παρόντος ἄρθρου ἀπετέλεσε μία συνέντευξη πού διάβασα στόν ἡμερήσιο Τύπο γιά τήν περί Θεοῦ αὐταπάτη. Ἀναρωτήθηκα ἀμέσως πόσο ἔχει πέσει ἡ νοημοσύνη τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε νά πιστεύει ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός καί μάλιστα νά προσπαθεῖ νά πείσει τήν κοινωνία νά ἀσπαστεῖ τήν συγκεκριμένη αὐτή ἄποψη.

Ἄν δέν ὑπῆρχε Δημιουργός, πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀναφερόμαστε σέ ἐκεῖνον καί νά ἀρνούμαστε τήν ὕπαρξή του ; Ἄν δέν ὑφίστατο αὐτό τό σημεῖο ἀναφορᾶς δέν θά ἀσχολούμασταν μέ τήν ἀνυπαρξία του. Ἄν δέν ὑπῆρχε Δημιουργός, πῶς θά ὑπῆρχε ἡ ἰσορροπία καί ἡ ἁρμονία τῶν συμπάντων ; 

Εἶναι κοινῶς γνωστό στό χῶρο τῆς Φυσικῆς ὅτι ἡ ἐνέργεια δέν χάνεται, ἁπλῶς ἀλλάζει μορφή. Πῶς εἶναι λοιπόν δυνατόν ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ μιά μορφή ἐνέργειας, φεύγοντας ἀπό τήν Γῆ νά χάνεται ; Ἁπλῶς, μέ τόν ἀποκαλούμενο «θάνατο» μεταλλάσσεται καί πάει κάπου ἀλλοῦ. Ἄν δέν πάει κάπου, τότε ἀπό ποῦ ἔρχεται, ὅταν γεννιέται στή Γῆ ; 

Καί ἡ σκέψη εἶναι κάτι αἰθερικό, ἄϋλο, ἀνεξήγητο νά τό συλλάβει ὁ ἀνθρώπινος νοῦς, καί ὅμως ὑπάρχει. 

Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ἔχει μεγάλες ἀπαιτήσεις μέσα του καί ἀπαιτεῖ ὁ Θεός νά τοῦ τίς ἱκανοποιήσει γιά νά νοιώθει ὅτι ἐξουσιάζει τούς ἄλλους καί αὐτό δέν γίνεται, τότε λέει ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός. Ὑπάρχει ὅμως τό ἀρχαῖο ρητό πού λέει : Πᾶν μέτρον ἄριστον. 

Οἱ ἀποδείξεις ὅτι ὑπάρχει Θεός ὑπάρχουν παντοῦ. Πρῶτα ἀπό ὅλα μέσα μας. Ὅταν νοιώθει στενοχωρημένος ἕνας ἄνθρωπος πού αὐτοαποκαλεῖται ἄθεος, ξέρει τό γιατί ; Ξέρει πῶς λειτουργεῖ ὁ ἐσωτερικός του κόσμος ; Ξέρει γιατί λειτουργεῖ ἔτσι ἤ ἀλλιῶς ; Ἄς ἀσχοληθεῖ πρῶτα μέ τόν ἄγνωστο γιά τόν ἴδιο ἑαυτό του καί μετά νά βγάζει συμπεράσματα γιά ἄλλα σημαντικά ζητήματα. 

Τέλος, θά ἐπιθυμοῦσα νά παραθέσω κάποια ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο τοῦ συγγραφέα-γνωσιολόγου κ. Ἰωάννου Γ. Τσάτσαρη : «Ἡ γνώση ἀποκάλυψη» (Ἔπιστος, 2009:369-380), καί συγκεκριμένα ἀπό τό ὁμώνυμο κεφάλαιο : «Πίστη καί Ἀθεϊσμός». 

«... Ἡ ἐπιθυμία, ἡ ἀναζήτηση καί ἡ ἀπόκτηση εἶναι ἕνας μεγάλος ἀγώνας γιά τόν ἄνθρωπο. Ἡ ἀπόκτηση ξεκινᾶ, κατά τό πλεῖστον, ἀπό τήν ἐπιδερμική δράση τῆς Ἀντινομίας πάνω στόν ἄνθρωπο, πού τόν κάνει νά θέλει νά ἀποκτήσει ὅλα ἐκεῖνα πού θά τόν κάνουν «ἀθάνατο», ἤ ἀκόμη καί «θεό». Ἔτσι πιστεύει ὅτι οἱ ἄλλοι θά τόν προσέξουν, θά τόν σεβαστοῦν καί θά τοῦ προσδιορίσουν μιά θέση μεγάλη, ὅταν φύγει ἀπό ἐδῶ. Ὑπάρχει βέβαια, καί ἡ ἄλλη πλευρά. Ὁ ἄνθρωπος θέλει νά ἀποκτήσει ἐκεῖνα πού θεωρεῖ ὅτι χρειάζεται, ἀλλά μόλις τά ἀποκτήσει πέφτει σέ ἕναν μηδενισμό, χάνει τήν πίστη του γιά ὁτιδήποτε, πέφτει ἀκόμη καί στήν ἀθεΐα. Αὐτό συμβαίνει ἐπειδή κάτι μέσα του τοῦ λέει ὅτι ἐκεῖνα πού ἐπιθυμεῖ δέν θά μπορέσει νά τα ἀπολαύσει. Τότε αὐτός στρέφεται μέ ὀργή πρός τά πιστεύω τῶν πολλῶν καί ὑποστηρίζει ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός, ὅτι δέν ὑπάρχει τίποτε καί ὅτι τό νόημα τῆς ζωῆς εἶναι νά προλάβεις καί νά ἀπολαύσεις ἐδῶ ὅσο πιό πολλά μπορεῖς... 

Ξέρω ὅτι ὑπάρχουν πολλοί ἄνθρωποι πού δηλώνουν ἄθεοι καί μάλιστα πολλοί ἀπό αὐτούς κατεῖχαν ἐξέχουσα θέση στήν ἱστορία τῆς Γῆς. Καί φαίνεται ὅτι ὁδηγήθηκαν σέ αὐτήν τήν ἐπίμονη ἄρνηση τῆς ὕπαρξης κάποιας δημιουργικῆς Ἀρχῆς, ἐξ αἰτίας τῆς ἀρνητικῆς συμπεριφορᾶς κάποιων ἀπό ἐκείνους πού δηλώνουν πιστοί σέ κάποια θρησκεία, ὁποιαδήποτε. Εἶναι δηλαδή ἡ ἀθεΐα τους μιά ἀντίδραση στόν φανατισμό καί στήν ἀρνητικότητα τῶν ἄλλων. Ἐκεῖνο πού θά μποροῦσα νά πῶ εἶναι ὅτι τόσο οἱ μέν, ὅσο καί οἱ δέ, ὅλοι ἐκεῖνοι πού δηλώνουν φανατισμό εἴτε σέ μιά πίστη εἴτε στήν παντελῆ ἀθεΐα, αἰσθάνονται χαμένοι. Δέν ἔχουν ἀναπτύξει μέσα τους ἐκείνη τήν ἐπικοινωνιακή κίνηση πρός τά ἄνω πού σταθεροποιώντας την θά μποροῦσαν νά μονιμοποιήσουν μιάν ἐλπίδα σωτηρίας. Ἔτσι, βρίσκονται στήν ἐπιδερμική ἀντίδραση τῶν πραγμάτων... 

Εἶναι καλό νά καταλάβει ὁ ἄνθρωπος ὅτι ὁ θεϊσμός εἶναι ἕνα ἐπικερδέστατο σημεῖο γιά τόν ἴδιον καί ὄχι γιά τόν Θεό. Ὁ Θεός δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἀνθρώπινες προσφορές. Ἡ ὑπέρτατη Δημιουργική Ἀρχή ἔχει ἀνάγκη μόνο νά λειτουργήσει τό ἔργο της μέσα σέ μιά ἀπόλυτη δικαιοσύνη. Καί ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη νά φέρει εἰς πέρας τήν ἀποστολή του σωστά καί νά ἐξελιχθεῖ πρός τά Ἄνω σύμπαντα...».