Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΟΝ ΑΗ ΓΙΩΡΓΗ ΚΟΥΔΟΥΝΑ

Κάθε 23η Απριλίου συρρέουν χιλιάδες μουσουλμάνοι προσκυνητές στη μονή του Αη Γιώργη Κουδουνά στην Πρίγκηπο. Μεταξύ ένδεκα και δεκαπέντε χιλιάδες την επισκέπτονται ανήμερα της εορτής του Αγίου. Είναι η ημέρα του χρόνου που ο Αη Γιώργης ο Κουδουνάς δέχεται τούς περισσότερους ἐπισκέπτες που συνολικά, Μεγάλη Εβδομάδα, του Αη Γιώργη και το Δεκαπενταύγουστο, φθάνουν τις 30.000.

Σε ολόκληρη τή Μέση Ανατολή, οι Μουσουλμάνοι, συρρέουν σε χριστιανικές εκκλησίες και αγιάσματα να προσκυνήσουν. Εχουν δε ιδιαίτερη αγάπη στόν Άγιο Γεώργιο, τον οποίο τιμούν με το παρώνυμο Αλ Χαντρ. «Το φαινόμενο μουσουλμάνοι να προσκυνούν τον Άγιο Γεώργιο δεν απαντάται μόνο στην Πόλη. Τα μοναστήρια του στην Αίγυπτο, τη Συρία και την Παλαιστίνη προσελκύουν χιλιάδες». Για πολλούς από τους Μουσουλμάνους αυτούς πιστούς, ο Αη Γιώργης αποτελεί τη μορφή ενός ήρωα, ενός πολεμιστή ενάντια στο κακό. Στην ίδια την Τουρκία, η εορτή του Αη Γιώργη της Πριγκήπου αποτελεί το μαζικότερο προσκύνημα της χώρας. Χιλιάδες συρρέουν από όλη την Πόλη, αλλά και από την Ανατολία.

Στην Τουρκία, η 23^η Απριλίου αποτελεί επίσημη αργία αφιερωμένη στα παιδιά. Έτσι, το πλήθος μπορεί να προσέλθει στο νησί χωρίς να χρειασθεί να πάρει άδεια από την εργασία του. Η μονή δέχεται την ημέρα εκείνη τους Μουσουλμάνους κυρίως προσκυνητές, είτε τιμάται η μνήμη του Αγίου Γεωργίου κανονικά στις 23 Απριλίου τη συγκεκριμένη χρονιά, είτε μετατίθεται, τις χρονιές εκείνες που η 23 Απριλίου συμπίπτει με τη Μεγάλη Εβδομάδα. «Στον καιρό μας ήταν αλλιώς» μας είπε ο κύριος Δημήτρης. «Όταν γεννιόμασταν, οι μανάδες μας πήγαιναν στο μοναστήρι και μας αφιέρωναν στον Άγιο. Μας φορούσαν στο λαιμό αλυσίδα με ένα κουδούνι, που συμβόλιζε πως είμαστε ταγμένοι. Όταν παίζαμε, τα κουδούνια κουδουνίζανε. Μοιάζαμε με κοπάδι πρόβατα ! Τα βγάζαμε μόνο όταν ενηλικιωνόμασταν». Στο περίεργο αυτό έθιμο των Ρωμηών της Πριγκήπου οφείλεται και το όνομα της μονής.

Ανήμερα 23^ης Απριλίου, το βαπόρι κατάμεστο για τα Πριγκηπόννησα δεν άφηνε και πολλές επιλογές και δυο ντροπαλές Κούρδισες με τις ισλαμικές μαντήλες προτίμησαν να παραβούν τους κανόνες συμπεριφοράς, με τους οποίους μεγάλωσαν, καί νά καθήσουν δίπλα μας, παρά να μείνουν μιάμιση ώρα όρθιες με τα μικρά μέσα στον ήλιο.

Το αγοράκι, που είχε καρφωμένα τα μάτια του πάνω μου, μου πέταξε την ερώτηση : «Πείτε μου», με κοίταξε και μου είπε πολύ σοβαρά, προβληματισμένο, «Στον Αη Γιώργη μιλάμε στον ενικό ή στον πληθυντικό; Πώς είναι το σωστό;» Δαγκώθηκα να μη γελάσω και στενοχωρηθεί ο μικρούλης, που με είχε καρφώσει με ένα γαλάζιο βλέμμα. «Μπορείς να του μιλήσεις όπως θες και να του πεις ό,τι θές» είπα στο παιδάκι και του χαμογέλασα. Αυτό πάλι καθησυχάσθηκε. «Και μπορώ να του ζητήσω ό,τι θέλω:» Το διαβεβαίωσα ότι μπορούσε, και τώρα το πρόσωπό του ήταν χαρούμενο. Οι δυο γυναίκες ήταν η μητέρα του και η θεία του, το τσούρμο μικρά ήταν αδέλφια και ξαδέλφια. «Ανησυχεί πολύ για τη γιαγιά του, που είναι άρρωστη, και για την αδελφούλα του που πρέπει να εγχειρισθεί» μου είπε η μητέρα του παιδιού. Είχαν έλθει από τις ανατολικές επαρχίες της χώρας για να προσκυνήσουν τον Άγιο, ζητώντας ίαση. Η οικογένεια άκουσε, και μάλιστα στο τζαμί, ότι ο Αη Γιώργης είναι θαυματουργός και έσπευσε να ζητήσει τη βοήθειά του.

Ο ηλικιωμένος Πριγκηπιανός ο Δημήτρης Μαντατζήογλου, μας περίμενε στη βαπορόσκαλα της Πριγκήπου. Ήταν εβδομήντα εννέα ετών, αλλά το πνεύμα του ζωηρότατο. Μιλούσε σε μένα και την Ελένη Ελληνικά, απαντούσε στις ερωτήσεις της Christiane στά Αγγλικά, μετέφραζε παράλληλα στο βοηθό της στα Τουρκικά. Το λεξιλόγιό του πλουσιότατο στην Ελληνική. «Φοίτησα στο Ζωγράφειο, τελείωσα τη Μεγάλη του Γένους Σχολή», λέει με καμάρι. Με κόπο ανοίξαμε δρόμο ανάμεσα σε προσκυνητές που μοιράζουν γλυκά στην προκυμαία. «Οι ευχές τους πραγματοποιήθηκαν, θέλουν να ανταποδώσουν μοιράζοντας γλυκίσματα», εξηγεί ο κύριος Δημήτρης.

Περιμέναμε στη σειρά ώρα πολλή να εισέλθουμε στο ναό. Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι προσεύχονταν πλάι πλάι, και οι τελευταίοι δεν σταματούσαν να αγγίζουν ευλαβικά τις εικόνες Οι σκηνές μέσα στην εκκλησία είναι πάντα πολύ συγκινητικές. Μητέρες με παιδιά τυφλά ή παράλυτα, ζευγάρια που κρατούνται αμήχανα από το χέρι, νέοι που φιλούν τις εικόνες ευλαβικά, Ιερείς δέχονται τους προσκυνητές, ακούν την ευχή ή παράκλησή τους, τους βάζαν να σκύψουν κάτω από το πετραχήλι τους και τους διαβάζουν μια ευχή. «Την δούλην του Θεού Αϊσέ... τον δούλον του Θεού Χαλίλ... εις το όνομα του Πατρός...» ακούς από μακριά.

Από κείμενο του Δημοσιογράφου και συγγραφέα Αλέξανδρου Μασσαβέτα που ζει στην Κωνσταντινούπολη.