Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας

ΠΕΡΙ ΠΙΣΙΔΙΑΣ - Εισαγωγικά

Ἡ Πισιδία εἶναι τοποθετημένη στήν Κεντρική καί Νότια Μ. Ἀσία, πάνω στόν ὀρεινό ἀσβεστολιθικό ὄγκο τοῦ Ταύρου (ὑψόμ. 3.585 μ.) διασχίζεται ἀπό τίς πολλαπλές διακλαδώσεις του. Ἔχει ἔκταση 100 περίπου τετραγ. χιλιόμετρα καί διαρρέεται ἀπό τούς ποταμούς Εὐρυμέδοντα (Κιοπρού Σού), Καταφράκτη (Ντουντέν τσάϊ) καί Κέστρο (Ἄκ Σού). Στήν Πισιδία ὑπάρχουν ἀκόμα τρεῖς λίμνες ἡ Ἀσκανία (Μπουρντούρ Γκιόλ), ἡ Βάρις (Γκιολτσούκ) καί ἡ Πρόσταινα (Ἐγιρδήρ), ἡ ὁποία εἶναι ἡ μεγαλύτερη λίμνη τῆς Πισιδίας καί μία ἀπό τίς ὡραιότερες τοῦ κόσμου, μέ ἀφθονία ψαριῶν καί πλούσια βλάστηση στίς ὄχθες της.

Οἱ λίμνες, τά ποτάμια μέ τούς πολλούς παραπόταμους, τά ἄφθονα χιόνια τῶν πανύψηλων βουνῶν καί οἱ πολλές βροχές κάνουν εὔφορες καί καρποφόρες τις πεδιάδες καί τίς κοιλάδες τῆς Πισιδίας, πλούσιες σέ ἀμπέλια, ἐληές, σιτηρά καί ὀπωροφόρα δέντρα. Ἡ σημερινή Πισιδία θά μποροῦσε νά ὁρισθεῖ πρός τό Νότο ἀμέσως πάνω ἀπό τήν Ἀττάλεια, στό βορρά ἀνατολικά τοῦ Γιαλοβάτς στό ὕψος περίπου τοῦ Gelendost, Uluborlu ὡς τό Burdour στά βορειοδυτικά καί τέλος δυτικά, περίπου στό Yesilova καί Teffeni. 

Ἀπό τά τέλη τῆς 2^ης ἀκόμη χιλιετηρίδας π.χ. ἡ περιοχή δέχτηκε τούς πρώτους Ἕλληνες ἀποίκους, κυρίως Δωριεῖς καί Ἴωνες. Τό μεγάλο ὅμως μεταναστευτικό κύμα τῶν Ἑλλήνων σημειώνεται βασικά γύρω στόν 8^ον αἰώνα π.Χ., ἀπό τόν Εὐρωπαϊκό ἑλλαδικό χῶρο πρός τήν Μ. Ἀσία. Ἔτσι στήν εὐλογημένη αὐτή γῆ θά πραγματοποιηθεῖ μιά θαυμαστή πρόσμιξη φυλῶν καί πολιτισμῶν τῶν Ἑλλήνων μέ τούς ντόπιους πληθυσμούς. 

Οἱ Πισίδες φαίνεται πώς σημαντικώτερες καί ἀποφασιστικώτερες ἐπιδράσεις δέχτηκαν ἀπό τούς Λακεδαιμονίους Δωριεῖς. Ὁ Ἡρόδοτος, μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ἡ Σέλγη χτίστηκε ἐξ ἀρχῆς ἀπό τούς Λακεδαιμονίους. Ἐξ ἄλλου σ᾽ἕνα ἐπιστύλιο τῆς Σαγαλασσοῦ βρέθηκε ἡ ἐπιγραφή «ΣΑΓΑΛΑΣΣΟΣ Η ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ». Ἐπίσης βρέθηκαν νομίσματα κομμένα στά 400 π.Χ. πού φέρουν τήν ἐπιγραφή «ΣΕΛΓΕΩΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ ΟΜΟΝΟΙΑ». 

Οἱ Πισίδες ἦταν ἕνας λαός περήφανος, τραχύς καί ἀνυπότακτος πού ὑπερασπίζονταν μέ πεῖσμα καί αὐτοθυσία τό πάτριο ἔδαφος ἐνάντια σέ κάθε ξένο ἐπιδρομέα διατηρώντας πάντα τήν ἐλευθερία καί ἀνεξαρτησία του. Ὅμως παρά τήν πολεμική φύση τους ἀνέπτυξαν ἕναν ἀξιοθαύμαστο πολιτισμό, βαθύτατα ἑλληνικό. 

Ἡ Πισιδία περιέρχεται τό ἔτος 25 π.Χ. στήν ἄμεση κυριαρχία τῶν Ρωμαίων, σάν μέρος τῆς «Ἐπαρχίας Γαλατίας» (PROVINCIA GALATIA) μαζί μέ τήν Παμφυλία, τή Λυκαονία καί ἕνα μέρος τῆς Κιλικίας. Ἡ ὑπαγωγή τῆς Πισιδίας στήν Ἐπαρχία τῆς Γαλατίας διατηρήθηκε μέχρι καί τοῦ αὐτοκράτορα Βεσπασιανοῦ (72 μ.Χ.). Ἀπό αὐτό συνάγεται ὅτι ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔγραφε τήν πρός Γαλάτας γνωστήν Ἐπιστολή του - ἡ ὁποία περιέχεται στήν Καινή Διαθήκη - ἀπευθυνόταν καί πρός τούς χριστιανούς τῆς Πισιδίας οἱ ὁποῖοι χαρακτηρίζονταν ὡς Γαλάτες.

(Πηγή «Η ΠΙΣΙΔΙΑ ΤΗΣ Μ. ΑΣΙΑΣ, Β. Βογιατζόγλου).